Anne Cassidy, Missing Judy

Tienerauteur Anne Cassidy weet hoe ze een intrigerende plot moet ineen weven. Dat wist ik al toen ik 'The Dead House' las en dat wordt bevestigd in 'Missing Judy'. 

Het gaat sneller dan je het beseft. Ineens is iemand gewoon verdwenen, weg. Het overkomt Kim en haar vijfjarige zusje Judy. Ze maken ruzie, Judy loopt kwaad weg... en keert nooit meer terug. 

Nu moet ik natuurlijk opletten dat ik niet te veel verklap. Je wordt op het verkeerde been gezet, natuurlijk, maar dat is niet alleen verhaaltechnisch interessant. Het helpt ook het thema: zo lang Judy niet gevonden wordt, blijft haar familie elke piste open houden en kan elke aanwijzing, hoe klein of vaag ook, een scenario inhouden van wat er met het meisje kan gebeurd zijn. Dat moet afschuwelijk zijn: niet weten wat er gebeurd is. 

Anne Cassidy laat die onzekerheid goed voelen in hoofdpersonage Kim, al komt ze jonger over dan ze volgens het verhaal zou moeten zijn. Helaas had ik de pech het einde al min of meer te weten. Een echte verrassing was het dus niet meer.

'Missing Judy' heb je in één adem uitgelezen. Kapot ben je er -gelukkig- niet van, maar de twijfel van de achterblijvers is bij momenten wel pakkend.

Do Van Ranst, De engel Yannick

Veertien. Dat is de leeftijd waarop je jezelf wilt losmaken van je ouders, maar meer dan ooit beseft dat je aan hen vastzit, willen of niet. Alex' vader en moeder  blinken allebei uit door afwezigheid, vooral wanneer ze aanwezig zijn. Dus zwemt hij. Voor goud. Met Yannick, Olympisch kampioen, zijn coach.

Met Alex heeft Do Van Ranst opnieuw een getormenteerde jongere neergezet. De jongen valt van de ene vervelende in de andere gênante situatie en probeert vooral niet onder te gaan in het zwembad van fantasie, aandachttrekkerij en het gebrek eraan. Met Carlos en Alex' vader alleen al ontbreekt het 'De engel Yannick' niet aan karikaturale personages, maar op de een of andere manier slaagt de auteur erin om ze overtuigend neer te zetten. Dat het hele verhaal zich in Parijs afspeelt, is zowat het enige dat onnatuurlijk aandoet. Er lijkt geen enkele duidelijke reden voor. Of het moest het Musée Rodin zijn. 

Hondertwintig bladzijden later tik je de badrand aan. Buiten adem. 'Olympisch goud', denk je. En: 'Gek. Maar mooi.'

John Banville, The Sea

Het mag er dan dun en licht uitzien, 'The Sea' vereist ervaren matrozen die niet bang zijn om een halve roman rond te dobberen alvorens ze vaste voet aan de grond krijgen. Booker Prize Winner of niet, ik had Banvilles bekendste bijna opgegeven. Bijna, want tussen de oeverloze herinneringen van hoofdpersonage Max Morden doemt een Tragische Gebeurtenis op en, wat nog belangrijker is, die overpeinzingen zijn uitgebreid en beeldrijk, maar vooral erg raak en vaak poëtisch beschreven. 

Je mag 'The Sea' dus niet te snel willen lezen. Max heeft heel wat te verwerken: de dood van zijn vrouw, bijvoorbeeld. De vele herinneringen aan de Graces. 'Je leeft in het verleden', vertelt zijn dochter hem. De man wil zich verzetten, maar kan alleen toegeven dat ze gelijk heeft.

In deel twee wordt het schip langzaam vlot getrokken. De personages krijgen een vastere vorm en ook de onderlinge relaties worden langzamerhand duidelijker. Is er een haven in zicht?

Banvilles schrijfstijl werkt ontmoedigend en aanmoedigend tegelijkertijd, dat vertelde ik al. Heel opvallend daarbij is dat hij zichzelf voortdurend corrigeert, alsof je naast hem staat terwijl hij het verhaal aan het uittikken is en zegt: 'Zo wil ik het hebben. Zo was het. Of nee, niet helemaal. Misschien was het eerder zo.' Het resultaat is een heel genuanceerd en gelaagd boek waarbij de belangrijkste vragen beantwoord worden, maar de twijfel en de onrust blijven nazinderen.

'The Sea' vereist een grote inspanning en een vrij uitgebreide woordenschat voor wie het boek in de oorspronkelijke taal leest, maar is die moeite ook meer dan waard.

Paulo Coelho, The devil and miss Prym

'De Zahir' was het eerste boek dat ik van Paulo Coelho las. Het bevatte al enkele van de levenswijsheden waar de schrijver bekend mee werd en waar facebook mee volgeplakt wordt. Tekenen aan de wand dat ik 'The Devil and Miss Prym' misschien links had moeten liggen. 

Geen nood, het is een dun boekje en het leest als een trein. Bovendien was het uitgangspunt niet oninteressant: een lading goud wordt begraven en wordt alleen uitgekeerd wanneer het dorp waar alles zich afspeelt zich laat overhalen tot een moord. De bedoeling van dat alles? Proberen te achterhalen of de mens nu goed dan wel slecht is...

Het antwoord op die vraag laat zich raden, net zoals een groot deel van de plot. Niet alleen daarom is het boek een tegenvaller. Het verhaal staat volledig in functie van het 'lesje', de 'moraal' die Coelho zijn lezer wil meegeven. Er zijn aanzetten tot mysterie en spanning, maar de uitwerking ontbreekt, net zoals het de personages ontbreekt aan diepgang. En laat ik dat nu net veel interessanter vinden aan een roman...