David Almond, Mouse bird snake wolf

Toevallig kwam ik terecht bij de boekenrubriek van Guardian of Independent, ik weet het niet meer. David Almonds nieuwste boek werd er de hemel in geprezen. "Mouse bird snake wolf" heet het, en zijn hemel zit vol verzadigde, luie goden die zelfvoldaan neerkijken op hun scheppingen. Wat hebben ze dat allemaal fantastisch gecreëerd!

Harry, Sue en Kleine Ben vinden dat de gaten en leemtes die er hier en daar nog te bespeuren zijn invulling verdienen. Terwijl de goden liggen in te slapen maken ze er elk een schepsel bij, maar dat is niet zonder risico.

"Mouse bird snake wolf" is een origineel verhaal, gebaseerd op oude scheppingsverhalen, maar met een moderne touch. De tekeningen van Dave McKean vind ik niet altijd even mooi en sommige zullen voor kleine kinderen zelfs beangstigend zijn, maar er zitten even goed enkele pareltjes tussen. De letters van de titel zijn heerlijk, trouwens.

Helen Vreeswijk, Chatroom

Helen Vreeswijk schrijft voor en over jongeren over wat ze heeft meegemaakt tijdens haar werk bij de recherche. Echt vrolijke verhalen zijn dat niet, te meer omdat je weet dat het niet alleen waargebeurd is, maar ook nog eens zo realistisch is dat het om het even waar, om het even wanneer ergens anders opnieuw gebeurt of aan het gebeuren is.

Dit verhaal gaat over Floor en Marcia, twee vijftienjarige meisjes die het internet op gaan -wie niet- en al eens een chatroom bezoeken. Niets aan de hand, ware het niet dat die chatrooms en webcams allerlei viezeriken aantrekken. De plot laat zich raden...

Voorspelbaarheid troef dus, maar ergens stoort dat niet. Vreeswijk moet het hebben van haar kennis van het politiewerk en haar vlotte pen. "Chatroom" beklemt en beklijft door wat er fout gaat en minstens evenveel door wat er allemaal nog meer kan gebeuren.

Herman Brusselmans, Watervrees tijdens een verdrinking

Op de flaptekst van dit boek: "Hij wordt zowel verguisd als verafgood. Hij is een zeer belangrijk schrijver." Hij is een zeer belangrijk schrijver? Omdat hij meer dan zestig boeken geschreven heeft en daar telkens heel wat exemplaren van verkocht heeft? Ik geef het toe, ik sta niet in het kamp van de 'verafgoders'.

Verguis ik Brusselmans? Ik begrijp best waarom veel mensen niets van zijn boeken moeten hebben. De helft van de tijd is de auteur er alleen maar op uit om te choqueren. Als hij daardoor minderheden of BV's kan bruskeren, dan is dat alleen meegenomen. Wie politiek correcte lectuur wil, is hier duidelijk aan het verkeerde adres.

Boeken mogen wat mij betreft heel wat heilige huisjes omver kegelen, maar aan plastische beschrijvingen van primaire en secundaire geslachtskenmerken heb ik weinig behoefte. Vloeken en beledigingen neem ik zelden in de mond. 

Blijft de vraag: 'Is het een leuk verhaal?' 

Zelfmedelijden. Daar gaat het hele boek over. Brusselmans' grote liefde heeft hem in de steek gelaten, zelf niet goed wetend waarom, zo lijkt het wel. De arme zielepoot weet niet waar kruipen om zijn verdriet te verwerken. Drinken doet hij niet, roken des te meer, maar vooral gaat hij op zoek naar iemand die haar plaats kan innemen. Tegen beter weten in. Alle meisjes die hij ontmoet zijn hem te min of moeten niets van hem hebben... en als het er dan toch... Neen, ik zal niets verklappen. Wie weet is er iemand die het werk wil lezen? 

Mij niet gelaten, maar aan één boek van Brusselmans heb ik meer dan genoeg. Dat was trouwens de uitdaging die ik mezelf had opgelegd: eindelijk eens een boek van hem volledig uitlezen.

Is het gelukt? Ja. Was het een grote opgave? Ca va. Was het aangenaam? Af en toe. Er zitten leuke passages in. Brusselmans' vrienden die de hele tijd tegen elkaar zitten op te bieden, ook al slaat het totaal nergens op. De absurde humor af en toe. De volgehouden stream of consciousness zo nu en dan, een onophoudelijke associatieve woordenbrij, al is dat ook wat het eerste gaat vervelen, misschien nog meer dan het grove taalgebruik: de schrijver begint ergens over te vertellen, denkt aan iets anders, aan nog iets anders, weer iets anders. Geen idee ten slotte of Clara Cleymans, Evi Gruyaert en Brigitta Callens het fijn vinden om als rode draden in 'Watervrees' te mogen optreden. 

Bon, ik had zeker wat watervrees, ik ben niet verdronken, maar ik ga dit zwembad ook niet meer in. Mission Brusselmans Accomplished.

Karin Slaughter, Martin Misunderstood

Je kunt er niet omheen: deze zomer wordt opnieuw gebombardeerd tot zomer van het spannende boek. Het kon dan ook moeilijk anders, of ik zou een misdaadroman op mijn pad vinden. Eerlijk gezegd had ik het slechter kunnen treffen dan 'Martin Misunderstood' van Karin Slaughter.

Deze literaire slachter hakt er meteen stevig in -dat moet ook wel met amper 147 bladzijden- met de beschrijving van Martin Reed. Hij is een softie, een loser. Mooi is anders, maar hij kan het ook niet helpen: zijn tirannieke moeder, zijn weinig aantrekkelijke figuur en zijn passieve houding zorgen ervoor dat hij telkens opnieuw wordt beledigd en gepest door de mensen met wie hij op school zit en daarna in het werkveld terechtkomt. 

Veel verandert wanneer Martin ervan beschuldigd wordt een collega te hebben vermoord. Inspecteur An moet uitzoeken wat er is gebeurd, maar meer dan een whodunit wordt 'Martin Misunderstood' een speurtocht naar identiteit: hoe vinden Martin én An hun plaats in de wereld, en zal dat samen zijn of alleen?

'Martin Misunderstood' is mijn eerste 'Slaughter', maar ik heb het gelezen met een glimlach die rond mijn oren vastgeplakt leek. Martins naïviteit is tegelijk vertederend maar vooral hilarisch en Ans relatie met Jill en de reacties daarrond tragikomisch. Ook Unique, Martins bazige collega, werkt danig op de lachspieren.

Als ze meer van dit soort ontspannende verhalen doet aanspoelen, laat die zomer van het spannende boek dan maar komen!

Logicomix, een epische zoektocht naar de waarheid

Dit is waarschijnlijk de eerste keer dat ik geen auteurs vermeld in de titel van een bericht op deze blog. Hoe kan het ook anders? Aan Logicomix schreven en tekenden Apostolos Doxiadis, Christos Papadimitriou, Alecos Papadatos en Annie Di Donna. Met deze namen alleen al is mijn beschikbare titelruimte snel gevuld. Christos is waarschijnlijk de meest opvallende in het rijtje. Een doodgewone Griekse naam, laten we daarvan uitgaan, want deze graphic novel gaat absoluut niet over het Christendom. Integendeel, zou ik bijna zeggen.

'Logicomix' is de samensmelting van 'comic' en 'logica', want dat is exact wat het boek brengt: een 'verstripping' van de geschiedenis van de logica, of toch voor zover die verpersoonlijkt wordt door Bertrand Russell en zijn tijdgenoten. De tijden zijn boeiend genoeg: het verhaal situeert zich hoofdzakelijk tijdens die turbulente eerste helft van de twintigste eeuw. Russells filosofische zoektocht naar betrouwbare logische fundamenten voor de wiskunde moet dus vroeg of laat oog in oog komen te staan met de gruwelen van de beide wereldoorlogen.

Dat lijkt misschien allemaal wat zwaar op de hand, maar hoewel het boek geen schrik heeft om de ideeënclash volop uit te smeren, is er tegelijk alles aan gedaan om het stripverhaal 'leesbaar' te houden. Dat doen ze door te werken met meerdere verhaalniveaus. Je vertrekt van de auteurs die met elkaar overleggen over hoe ze hun boodschap willen brengen, maakt kennis met Bertrand 'Bertie' Russell die een lezing geeft aan de universiteit van Berkeley en daarin op zijn beurt zijn levensverhaal en zijn zoektocht naar logische principes vertelt.

Bovendien is er ook ruimte voor mysterie, romantiek en de dreiging van de waanzin, die voortdurend op de loer ligt. Op deze drie vlakken blijft de graphic novel wat braafjes, maar dat zorgt ervoor dat alle aandacht op het centrale thema gericht blijft: de filosofische vraagstukken, die aanvankelijk vooral een persoonlijke zaak voor Bertie zijn, daarna meer en meer lijken te verzanden in theoretisch gewauwel, maar in oorlogstijden venijnig relevant blijken.

Een boek dat de grijze massa roodgloeiend doet stomen, zonder constant het leestempo af te remmen: dat is geen geringe verdienste!

André Taymans, Caroline Baldwin 16 De zigeunerbezwering

Als het wat drukker is, durf ik tussendoor al eens makkelijker naar een stripverhaal grijpen. Het leuke aan Caroline Baldwin is dat je altijd vrij snel mee bent met het verhaal, zelfs al is het zoals hier het tweede deel van een vervolg en is het alweer heel wat maanden geleden dat ik het vorige album las.

Caroline wordt verdacht van terrorisme en had zich in nauwe schoentjes gewerkt, maar met de hulp van enkele collega's zal ze proberen haar naam te zuiveren en tegelijk achter de ware toedracht te komen...

André Taymans tekent vrij klassieke stripverhalen. Zijn personages hebben duidelijke contouren, het verhaal en de tekenstijl zijn toegankelijk en aan het einde komt het meestal wel goed. Toch is het lang niet allemaal even voorspelbaar. Baldwin staat bekend als de eerste seropositieve stripheld ter wereld, bijvoorbeeld. In deze 'Zigeunerbezwering' moet ze de boodschap op een dollarbiljet zien te ontcijferen om een complot te verijdelen.

Vooral het begin van het verhaal is best knap: met een minimum aan dialoog roept Taymans een aantal mysterieuze gebeurtenissen op. In combinatie met de soms wat macabere humor blijft het album onderhoudend genoeg om, jawel, even te ontstressen in drukke tijden... maar laat ik nu snel weer aan de slag gaan...

Inge Pelemans, Als de keukenvloer helt

Zal ik het maar meteen eerlijk toegeven? Ik had bijzonder lage verwachtingen bij 'Als de keukenvloer helt'. Goed, die titel kon nog alle kanten uit, maar die cover had toch wel een hoog Libellegehalte. 

Het verhaal zou gaan over partnergeweld. Dat hoeft geen slecht thema te zijn, maar in de verkeerde handen kan het enorm klef overkomen. De vraag was natuurlijk: hoe verkeerd zijn de handen van Inge Pelemans? Ze is een leeftijdsgenote, zo leert me de achterflap, en studeerde sociologie aan de K.U.Leuven. Ik zou haar kunnen ontmoet hebben tijdens mijn studentenjaren! Dat zegt natuurlijk nog niets over haar schrijverskwaliteiten.

Soms moet je gewoon doorzetten, het boek pas beoordelen wanneer het uit is. Wat me opvalt in het begin: rake beschrijvingen, veel uitweidingen, traag tempo, maar niet noodzakelijk op een slechte manier. De mannen komen er slecht uit, het vrouwelijke hoofdpersonage vertoont nogal wat stereotype kenmerken. Halverwege het boek raak ik meer en meer betrokken. Het tempo wordt langzaam opgetrokken, er sijpelt spanning door, de dialogen worden beter...

Is het einde voorspelbaar? Het verhaal gaat duidelijk een welbepaalde richting uit. De twee verhaallijnen ontmoeten elkaar aan de horizon. En toch... maar dat laat ik u vooral zelf uitzoeken.