Kimberly Pauley, Sucks to be me

De cover schreeuwt het al uit: dit boek is voor tienermeisjes. Technisch gezien moet ik dit boek dus links laten liggen. Onzin, natuurlijk, zolang ik er maar niet van uit ga dat ik van dit boek op dezelfde manier zal kunnen genieten als van een Verhelst, Verhulst, een Barnes of een Murakami. En ja, het gaat over shoppen, over 'prom', over populair zijn, alle tienerclichés op een rijtje.

Mina moet een keuze maken. Haar ouders zijn blijkbaar... vampieren! Niet de mensenverslindende, lookschuwende wezens zoals Bram Stoker ze beschreef, maar wel sterke wezens die af en toe bloed drinken en vooral zo goed als eeuwig blijven leven. Pauley heeft zo goed als al het onaantrekkelijke vakkundig weggefileerd. Mina's beslissing lijkt dan ook voor de hand te liggen, maar hoe moet dat dan met haar beste vriendin Serena, of met Nathan, de hunk voor wie ze als een baksteen lijkt te vallen? 

'Sucks to be me' is niet geschreven om veel bij na te denken en tegelijk zit het toch verduiveld knap in elkaar. Grotendeels voorspelbaar, dat wel, maar dat kan de pret niet drukken. De grote vraagstukken uit het boek zijn die waar de meeste tieners mee worstelen: vriendschap, liefde, familie en hoe die drie belangrijke pijlers in evenwicht te brengen en houden. 

Ga ik onmiddellijk naar de bibliotheek rennen om het volledige oeuvre van Kimberly Pauley te verslinden? Ik dacht het niet. Dit was trouwens haar debuut uit 2008, dus ik betwijfel of er intussen zo waanzinnig veel titels zijn bijgekomen. Dat neemt allemaal niet weg dat 'Sucks to be me' een luchtig tussendoortje is waarvan ik best wel heb genoten, vampieren of niet.

Dimitri Verhulst, De Laatkomer

Dimitri Verhulst is een vaste waarde geworden in het Vlaamse literaire landschap. Zijn romans zijn meestal dun, lezen heel vlot en hanteren een soort Vlaamse tussentaal die meestal als 'sappig' wordt omschreven. 'De laatkomer' is geen uitzondering. Na een tweetal uurtjes lezen had ik de avonturen van de gepensioneerde Désiré uit. 

Wil dat zeggen dat Verhulst een soort eenheidsworst is beginnen schrijven? Toch niet. Désiré Cordier is een bejaarde man die veinst dat hij dementeert, in de hoop op die manier verlost te raken van zijn Xanthippe en onder het motto 'beter laat dan nooit' de boel nog één keer goed op stelten te zetten voor hij voorgoed de strijdbijl begraaft. 

Het is een originele gedachte die de schrijver in staat stelt om heel wat schone schijn te ontmaskeren. Grappig, maar tegelijk ook een beetje wrang, zoals ook het hoofdpersonage moet vaststellen wanneer iedereen hem meer en meer als een onmondig kind gaat beschouwen. Zelf gezocht, natuurlijk, en het is natuurlijk de vraag of je dat ook wilt blijven volhouden. 

'De Laatkomer' mag misschien een dun boekje zijn, het zit vol pittoreske beschrijvingen die associaties aan 'De helaasheid der dingen' oproepen, kleurrijke en tegelijk herkenbare personages, de nodige diepgang en een niet zo voorspelbaar einde. Meer moet dat niet zijn.

Saskia Maaskant, Kieuw

Sommige boeken springen meteen in het ook. Dat was het geval bij 'Kieuw' van Saskia Maaskant. De rug van het boek had in de bibliotheek het label '2013' meegekregen. Even kijken dus. De voorkaft lijkt een bed vol zeewier, waarop een fotokader rust met daarin een wazige foto van een meisje. Op het glas van het kader liggen waterdruppels. Het ziet er allemaal vrij mysterieus aan en mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. 

Centraal in het boek staat het liefdesverhaal van Filia's oma en Kay, een vreemde jongen naar wie de titel verwijst. Filia zelf, een jaar of achttien, mocht jarenlang niet buiten komen van haar oma, want de wereld is niet te vertrouwen. Kers, Timber en Waldemar zijn het daar niet mee eens, maar zullen zij erin slagen Filia te bevrijden uit haar 'aquarium'?

'Kieuw' is vakkundig opgebouwd uit een afwisseling tussen Filia's besloten wereld waarin barstjes ontstaan en het dagboek van Omafélie waardoor ze haar zonet overleden oma beter leert begrijpen. Het is geen spannend boek, maar er gebeurt wel vanalles en je wil te weten komen welke rol de personages in elkaars leven zullen spelen of al gespeeld hebben. 

Heel veel aandacht ging ook naar de vormgeving. Behalve de mooie kaft, vallen ook de vele foto's en pentekeningen in retrokleuren op. Ook Omafélies dagboek en Filia's dromen kregen een extra kleurtint. 

Wat ik af en toe nog wat miste was wat meer diepgang bij sommige personages. Alleen oma en Filia krijgen drie dimensies, de anderen leer je nogal oppervlakkig kennen.

Dat hoeft de pret niet te bederven. 'Kieuw' is best een mooi boek, zeker als je van een retrosfeer houdt. De schrijfster gebruikt heel wat symboliek, ook in de namen van de personages. De twee verhaallijnen hadden van mij ook elk hun eigen leven mogen leiden, maar dan waren het twee heel verschillende boeken geworden.

Delphine Frantzen, Madame Pipi

Een beetje spijt heb ik wel, ja, over 'Madame Pipi'. Niet dat ik het boek gelezen heb, verre van. 

Het zit zo. Een paar weken geleden trok ik met de drie dochters naar het stripfestival van Turnhout. De meisjes zijn niet meteen grote stripfanaten, maar er was vanalles te doen en ze hadden wel zin in een uitstapje. Voor hen waren de interessantste activiteiten de workshops en de kinderanimatie; voor mij als papa was dat de kennismaking met de aanwezige auteurs. Van dat laatste kwam, zoals je al kunt vermoeden, maar weinig in huis. 

Eén van de mensen met wie ik wel een korte maar aangename babbel had is Delphine Frantzen, van wie ik nog niet had gehoord. Ze viel wel wat op, natuurlijk, als jonge vrouw in die voornamelijk mannelijke wereld van stripauteurs. 

Hier op de foto zie je ze aan het werk op het festival.

Haar debuutalbum heet dus 'Madame Pipi'. Ik doorbladerde het, want de tekenstijl sprak me op het eerste gezicht nog wel aan. Toen begon ik te twijfelen. Achteraf gezien heb ik gewoon de verkeerde pagina's opengeslagen, dat kan niet anders. Het boek is een pareltje en een (wc-)verfrissing in het huidige toch al gevarieerde aanbod. 

Spijt dus, dat ik het album daar niet gekocht heb en heb laten signeren...

Zoals je kunt verwachten gaat het verhaal over een toiletdame. Een interessant perspectief, want mensen blijken hun grootste geheimen aan de vriendelijke Marieke en haar gans toe te vertrouwen. In ruil geeft ze hen wat goede raad. Meer zeg ik niet. 

Hier en daar voel je de invloed van iemand als Brecht Evens met zijn prachtige 'Ergens waar je niet wil zijn', maar Delphine Frantzen heeft vooral een eigen palet en een eigen stem en ik kijk al reikhalzend als Jefke de gans uit naar een tweede striproman.