Carmien Michels, We zijn water

Eigenlijk zou ik 'We zijn water' al meteen opnieuw moeten lezen, zodat ik alle puzzelstukjes wat beter in elkaar kan passen. Carmien Michels' debuut leest als een legpuzzel, maar dan wel in 3D. Maar liefst zeven personages verdelen de hoofdrol en allemaal lijken ze verbonden met Sue. 

Het boek is knap geschreven, daarover bestaat geen twijfel, en het is bijzonder origineel. De manier waarop Carmien Michels je laat geloven dat Rolf de arkbouwer erin zal slagen om een lesbische vrouw te overtuigen met hem in zee te gaan, of de observaties die café-uitbaatster Joseeke weet te maken, ze leiden je binnen in werelden die vreemd vertrouwd en toch net iets anders aanvoelen. Merkwaardig ook hoe de auteur een spanning weet op te wekken die onder het aardoppervlak naderbij sluipt en het leven van de mensen in het boek omgooit.

Helemaal ontward heb ik het literaire kluwen nog niet en ergens is het jammer dat je geregeld eens moet terugbladeren, want wie was Elena nu ook al weer, of hoe heette die vrouw die haar man vermoord had? 

Juist, nog eens herlezen dus.

Jonas Boets, Liever de leugen

Veel thrillers lees ik niet, maar mijn dochters hebben Jonas Boets al in de klas gehad en het fragmentje uit 'Liever de leugen' dat ik had gelezen zag er veelbelovend uit, dus wou ik het wel een kans geven. 

De gebeurtenissen laten zich eenvoudig samenvatten: een man gijzelt een vrouw en de politie zoekt uit waarom. Twee verhaallijnen wisselen elkaar af: de gijzeling en het verhaal van Christiaan Lagae, de hoofdverdachte. Dat een en ander daarbij niet is wat het lijkt, is zeker meegenomen. De plot zit knap in elkaar, ook al stapelen de toevalligheden zich op en betekent 'ingenieus bedacht' nog niet dat het ook geloofwaardig overkomt.

Heel jammer is het dat door al die aandacht voor een sterke plot de personages onvoldoende tot leven komen. Zowel de belangrijkste politiemensen (de Brigadier en Ryckaert) als het trio Arne-Christiaan-Katrien komen onvoldoende los uit hun papieren verpakking. Vooral de dames worden nogal eendimensionaal neergezet en dat is wat mij betreft een gemiste kans. 

'Liever de leugen' is een vrij vlot geschreven jongensboek dat af en toe verrast, maar zeker niet beklijft.

Haruki Murakami, De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren

De nieuwste Murakami heeft zijn start niet gemist. Alleen al van de originele Japanse versie gingen er duizenden exemplaren over de toonbank en ook in ons land verkocht het boek goed. Hapklare kost serveert de auteur nochtans niet. Vaak gaan zijn romans over loodzware thema's als verveling, depressie en het gebrek aan een doel in het leven. 

Met deze recentste leek het niet anders. Tsukuru leeft enkele weken in het niemandsland tussen leven en dood, nadat hij schijnbaar zonder reden uit een groep van vijf hechte vrienden wordt gezet. Pas wanneer zijn nieuwe vriendin Sala Kimoto erop aandringt, gaat hij de confrontatie met zijn verleden echt aan... maar is hij dan al niet veel te laat?

In tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden, is 'De kleurloze' een boek met een opvallende en kleurrijke kaft. Te opvallend eigenlijk, voor wie gewoon raakte aan de sobere kaften van zijn andere boeken. Zelfs de bladzijden zijn speciaal: samen hebben ze de vorm van een rasp. 

Inhoudelijk kent het boek enerzijds wel het soort bevreemding dat Murakami's werk kenmerkt, al verdwijnen er geen olifanten, zijn er geen liften naar een andere wereld en worden er geen zussen door de tv geteleporteerd. De vragen in deze roman zijn realistischer, maar daarom niet minder dwingend. Je vraagt je samen met Tsukuru af wat de waarde van vriendschap kan zijn, of de ware liefde wel bestaat en hoe vergankelijk ze al dan niet is, of het verleden kan herhaald of zelfs veranderd worden... Grote vragen met meerkeuzeantwoorden, maar zonder verbetersleutel.

Heb ik dit boek graag gelezen? Ja. Zeker weten. En toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten. Op het gevaar af te veel te verklappen: er mocht meer Sala in, meer Eri en meer Yuzu. Je krijgt met andere woorden vooral de mannelijke kijk op de zaak, terwijl de vrouwelijke visie minstens even boeiend lijkt.

Dat alles is maar een verzuchting in de marge. 'De kleurloze' is geschreven met een vanzelfsprekende vlotheid waar veel schrijvers een arm en een been voor over zouden hebben, terwijl het toch diep genoeg duikt om de lezer te laten onderdompelen in zichzelf. Kleurloos? Misschien. Maar in elk geval zeer mooi.