woensdag 30 april 2014

Maartje Wortel, Ijstijd

Van sommige boeken weet je zeker dat je ze graag zult lezen. 'Ijstijd' is er zo een. Literair hoogstaand, verrassend, diepgaand, van bij het begin. De ene zin na de andere wou ik uitknippen en in een kadertje hangen, maar dan zou mijn slaapkamer volledig bedekt zijn met pareltjes. Misschien moet ik dat gewoon maar doen ook.

Kritiek? Neen. Er staan passages in die voor mij niet hoeven, maar ook die zijn prachtig geschreven. 

Lezen. Kopen. Nu.

zaterdag 26 april 2014

Rita Verschuur, Over Simeon

Deze week heb ik heel wat gelezen. Het (dunne) boekje 'Over Simeon' was er  één van. 

Van Simeon ten Holt had ik nog nooit gehoord; van Rita Verschuur wist ik weinig meer dan dat ze kinderboeken schrijft. De twee waren meer dan twintig jaar goede vrienden en over die vriendschap gaat 'Over Simeon'. Ten Holt overleed in 2012.

Simeon was een Nederlandse componist, van hedendaagse klassieke muziek vermoed ik. Ik heb zijn 'Canto Ostinato' gezocht en gevonden, maar nog niet beluisterd. De twee leerden elkaar kennen op een verjaardagsfeestje en die kennismaking staat centraal in het eerste hoofdstuk van het boek. 

De meeste delen zijn op die manier geschreven: één centraal gegeven, een herinnering, een typerend moment, kort en krachtig neergezet door de vaste hand van een ervaren kinderboekenschrijfster. 

Schrijven over iets zo persoonlijks als een vriendschap is een moeilijke evenwichtsoefening, beeld ik me in. Wat kun je erin vertellen als je weet dat iedereen het te lezen krijgt, wat niet? Rita Verschuur kan prima balanceren, wat niet wil zeggen dat ze alleen de mooie momenten neerpent. Voor haar is het een  mooi aandenken (neem ik aan), voor mij een aangename kennismaking met twee boeiende mensen.

Helen Fielding, Mad about the boy

Oké, ik ga er niet flauw over doen, ik heb best wel genoten van de nieuwste 'Bridget Jones'. Het zal alleen moeilijk worden om er veel over te schrijven zonder al te veel te verklappen...

Bridget is Bridget, natuurlijk, met haar fixatie voor calorieën en seks, haar tenenkrullende onzekerheid en onhandigheid die haar sympathiek maken. Er is heel wat veranderd in haar leven en ze heeft de grootste moeite om een nieuwe fase in te zetten... 

De 'nieuwe' Bridget is helemaal up-to-date: ze kwettert vrolijk op Twitter en ligt wakker van Kate Middleton en alles wat er vandaag op het nieuws komt. Ze verrast en komt toch vertrouwd over, ze is voorspelbaar en toch ook onvoorspelbaar, irritant en charmant.

'Mad about the boy' is niet zomaar de voortzetting van een succesvolle reeks, maar het helpt wel als je een van de eerste twee boeken (of allebei, of de films) kent. Het leuke? Het kan allemaal net niet, maar het lijkt zo echt dat je het toch allemaal gelooft. Met een glimlach op de lippen las ik gisteravond de laatste dertig bladzijden. Een film hoeft er van mij niet te komen, maar tegen een vervolg zeg ik geen neen, al mag het gerust weer een paar jaar 'rijpen'.

woensdag 16 april 2014

Melvin Burgess, Bloedtij

Het voordeel van veel vergeten is dat je probleemloos kunt genieten van een boek dat je jaren geleden al las. Van 'Bloedtij' wist ik nog ongeveer evenveel als wat er op de flaptekst stond... Iets met een tweeling, een bendeoorlog, verraad en wraak in een wrede apocalyptische wereld. 

Lees die flaptekst niet! Hoe weinig er ook staat, hij vertelt al te veel. Dat wil nog niet zeggen dat de hele plot om zeep is. Daarvoor is 'Bloedtij' veel te knap opgebouwd en veel te spannend.

Er is Londen, of wat ervan overblijft. Er zijn twee rivaliserende bendeleiders die proberen een verdrag te sluiten door de 14-jarige Signy Volson te laten huwen met Conor, de bendeleider van de concurrentie. Is het mogelijk een gezamenlijke toekomst uit te bouwen na jaren van wantrouwen, oorlog en bloedvergieten?

'Bloedtij' is al heel wat jaren oud, maar blijft verrassend tijdloos, niet in het minst door de vreemde 'baarmoedertanks' waarin gekloond wordt of de fascinerende 'halfmensen', die vooral het slachtoffer zijn van de strijd en machtshonger van de Volsons en Conors.

Verfilmd wordt dit een duistere fantasythriller vol actie, maar ook als boek is 'Bloedtij' nooit minder dan beklemmend.


Jan Simoen, Met mij gaat alles goed

Vreemd hoe een boek kan schetsen hoe snel de wereld verandert. Jan Simoen schreef 'Met mij gaat alles goed' halverwege de jaren negentig, intussen al bijna twintig jaar geleden dus. Het is een roman die bestaat uit brieven en telegrammen die de personages elkaar sturen. Dat alleen al lijkt eeuwen geleden. 

Het verhaal situeert zich in de tijd dat aids bekendheid begon te krijgen en Joegoslavië uit elkaar viel. De Muur in Berlijn wordt ergens in de eerste helft van het boek gesloopt. Je zou 'Met mij gaat alles goed' met een beetje goede wil dus 'historisch' kunnen noemen. Wat wil je ook, wanneer je de gebeurtenissen in je verhaal zo actueel maakt?


Nu, in 2014, heb ik het boek herlezen. De eerste keer dat ik erin begon moet in de bibliotheek van Brugge geweest zijn, in de leeszaal op de benedenverdieping als ik het me goed herinner. De twee vervolgtitels heb ik ook gelezen: 'En met Anna' en 'Veel liefs van Michaël', zij het jaren later.

Je zou verwachten dat 'Met mij' hopeloos verouderd is, maar niets is minder waar, mits je het een en ander in het juiste (historische?) perspectief plaatst. Op de vlucht slaan voor de oorlog is actueler dan ooit, al zijn de namen van de locaties misschien veranderd. Syrië, iemand? Vechten tegen een ongeneeslijke ziekte is helaas al even alomtegenwoordig. Interessant is ook hoe Jonas niet alles aan iedereen wil vertellen, maar door zijn ziekte verplicht wordt om toenadering te zoeken tot de zwijgzame Pierre en een groter engagement toont dan hij van zichzelf had verwacht.

Geen idee of ik het boek in 2034 nog eens opnieuw lees. Nu was het in elk geval een aangename herontdekking.

zaterdag 12 april 2014

Servais, Godfried van Bouillon (deel twee)

Twee weken geleden las ik het eerste deel van Servais' tweeluik over Godfried van Bouillon, een boeiend tijdsdocument dat hij vermengt met schoolkinderen uit de jaren zestig en een link naar het heden. 

Een bezoekje aan de stripverhalenwinkel later heb ik beide delen aan mijn collectie toegevoegd. Over het eerste vertelde ik eerder al. Het tweede heb ik vandaag uitgelezen. 

Op de één of andere manier is deel twee wat tegengevallen. Natuurlijk krijg je het vervolg van de eerste kruistocht en lees je hoe het verder gaat met Mady en Benoît, maar veel meer dan het vorige album krijg je hier vooral een geschiedenisles in de vorm van een stripverhaal. 

Het is mooi getekend, dat wel, maar het mist iets. Een sterkere plot, diepgang van de personages, zoiets. Heb ik spijt van mijn aankoop? Niet echt. Had ik meer verwacht? Absoluut.

Vera Van Renterghem, Rood

Toine wil schilderen. Niet zoals zijn vader, die de huizen van de rijken decoreert, maar zoals David, de kunstschilder die hij adoreert. Op die manier lijkt het allemaal vrij eenvoudig en rechtlijnig, maar het verhaal is gesitueerd in Parijs in het jaar 1789. Het volk mort, want honger maakt hen opstandig. Toine en zijn familie zit gewrongen met de situatie. Niet alleen omdat de jongen verliefd is op een knappe 'mademoiselle', maar ook omdat de jakobijnen wel heel ver gaan met hun rebellie.

De auteur is een historica en schetst een levendig historisch kader, maar zorgt ervoor dat de vaart niet uit het verhaal verdwijnt. Dat heeft zo zijn nadelen wanneer je 's avonds pas aan het boek begint en het niet meer weggelegd krijgt... 

Dacht ik eerst dat het verhaal wat te lief of te schattig zou blijven, dan moest ik al snel mijn mening herzien. Het schrikbewind van de jakobijnen trilt door de hoofdstukken en het boek eindigt met een orgelpunt.

vrijdag 11 april 2014

Rosinski, Yann, Sente, Surzhenko, De Vita, De werelden van Thorgal

'Het ontstaan van de Werelden van Thorgal' is niet echt een stripverhaal. Het is een verzameling interviews met de verschillende tekenaars en scenaristen die bij de nieuwe Thorgalreeksen betrokken zijn, aangevuld met enkele platen die niet in de albums verschenen.

Mijn eerste Thorgal moet ik in de bibliotheek van Brugge gelezen hebben, in de jeugdafdeling, op de blokkenstructuur daar. Iemand van mijn school had me 'De schaduwen voorbij' laten zien. Het leek in niets op wat ik tot dan toe had gelezen, maar ik vond het waanzinnig mooi. 

Toen Van Hamme stopte met het schrijven van scenario's van de reeks, leek er een einde komen aan de sage van het sterrenkind dat opgroeide tussen de Vikingen. In 'Het ontstaan van de Werelden' vertelt Rosinski hoe hij al jarenlang met het idee liep om zijn reeks verder te laten uitwaaieren door zich niet langer alleen te focussen op Thorgal zelf, maar aandacht te besteden aan zijn kinderen en aan zijn aartsrivale, Kriss van Valnor. Nu enkele jaren later is de reeks Thorgal voortgezet met Jolan als belangrijkste karakter, hebben Wolvin en Kriss van Valnor een eigen reeks en zijn er albums over 'de jonge jaren van Thorgal'. 

Je zou voor minder vrezen dat dit te veel van het goede is. Waar je vroeger soms ontzettend lang moest wachten op een nieuwe titel, is er nu altijd wel een reeks die weer een album rijker is. Door te werken met meerdere tekenaars en scenaristen die goed op elkaar ingespeeld zijn lukt dat ook. De verhalen grijpen in elkaar, zodat 'de werelden van Thorgal' meer dan ooit een saga worden, zoals het ook past bij de mythologie van de Vikingen, die zo vaak een grote rol speelt. 

Tegelijk is het ook een puzzel en een kluwen geworden die ik niet altijd meer ontward krijg. Vooral de aanknopingspunten tussen 'Kriss van Valnor' en de gewone reeks zijn soms lastig, omdat ik ze -blijkbaar- niet helemaal in de juiste volgorde heb gelezen en omdat er heel veel nieuwe namen zijn bijgekomen.

Eerst stond ik heel sceptisch, leek het hele concept mij vooral commercieel ingegeven en had ik, net als Van Hamme, wat genoeg van Thorgal. De laatste albums vond ik niet altijd even subliem. Nu ik in enkele maanden tijd zo goed als alle albums van de nevenreeksen heb gelezen moet ik mijn oordeel herzien. Er zijn nog altijd een heleboel wendingen waarbij ik even moet slikken, maar Jolan en Wolvin zijn intrigerende karakters geworden en Kriss van Valnor heeft een extra dimensie gekregen, ook al blijft ze vooral in het voorlopig recentste deel 'Bondgenootschappen' in de eerste plaats haar slechte zelf. 

Qua tekenstijl vallen Surzhenko en De Vita niet uit de toon die Rosinski had gezet en Wolvins nieuwste 'Het rijk van de chaos' is een pareltje. 

'Het ontstaan van de Werelden' is geen hebbeding, niet voor mij, maar het biedt een interessant inzicht in het snel uitbreidende Thorgaluniversum dat mijn aandacht beetje bij beetje aan het herwinnen is.

donderdag 10 april 2014

Helen Vreeswijk, De stalker

Goed, ik moet eerlijk zijn natuurlijk. Ik wist wie de dader was voor ik begon met lezen. Ik wist zelfs min of meer hoe hij ontmaskerd werd. Dat nam een groot deel van de spanning en de verrassing weg. Het zorgde er bovendien voor dat ik het boek op een heel andere manier las. 

Had ik het me maar niet moeten laten verklappen. Dat is waar, maar om de een of andere reden vond ik 'De stalker' een pak minder boeiend dan zeg maar 'Promille' van dezelfde auteur. Had ik de auteur niet zelf horen vertellen dat alles gebaseerd was op een echte zaak, dan had ik het verhaal afgedaan als niet zo geloofwaardig. 

De stalker in dit boek is dan ook behoorlijk 'verknipt', zoals het zo heerlijk verwoord wordt door één van de verdachten. Ik hou van dat woord. Tegelijk is hij op een bepaalde manier vooral zielig en niet zo eng. Ik kon ook niet snappen dat de personages maar niet door hadden wie hij was. Het was zo duidelijk, maar misschien zit mijn voorkennis me hier in de weg...

Enfin, Vreeswijks boeken lees je als 'snelle hap' en dit exemplaar smaakte iets fletser dan de vorige. Omdat ik er al te veel over wist? Omdat ik veel personages afstotelijk vind? Omdat er gewenning optrad? Een slecht boek is 'De stalker' zeker niet, maar ik was er niet 'kapot' van...

dinsdag 8 april 2014

Michael De Cock, Hannibal

Niets dan lof voor 'Hannibal' van Michael De Cock. De beruchte legeraanvoerder die met zijn olifanten en zijn troepen de Alpen overstak krijgt in dit boek een eigen stem.

'Hannibal' is het verhaal van ontelbaar bloedvergieten en onnoemelijke wreedheden, van zinloze oorlogen en de nietigheid van alles, maar het is ook een filosofisch boek waarin het toeval een grote rol speelt én het brengt een belangrijk moment in onze geschiedenis op een indrukwekkende manier tot leven.

De ruim tweehonderd bladzijden heb ik bijna zonder onderbreken omgeslagen. Vreemd, want ik ben niet zo'n fan van oorlogen of van historische verhalen. De afloop kende ik ook al in grote lijnen. Het is de vertelstijl van de auteur die me de Alpen, de Appenijnen en de Italiaanse vlakten over trok, een stijl die herinneringen oproept aan de Latijnse teksten die ik eeuwen geleden bestudeerd heb. 

'Hannibal' is genomineerd voor de KJV. De andere boeken heb ik nog te lezen, maar wat mij betreft mag Michael De Cock de prijs winnen.

Kirstin Vanlierde, Sequoia/Yuma

'Sequoia' en 'Yuma' vormen samen twee delen van één van de weinige sciencefictieverhalen die in het Nederlands zijn geschreven. 

Kirstin Vanlierde schetst een duale wereld waarin het Volk dat in de Bovenwereld leeft het beste lijkt op onze wereld vandaag. Door de Grote Oorlog zijn veel gebieden onleefbaar en dus onbewoond, maar er zijn ook heel wat nederzettingen die sterk lijken op plattelandsdorpen. De sociale structuur doet wat middeleeuws aan met zijn Gevers, Krijgers en Wijzen.

In Eden, ondergronds, woont een kleine, hoogtechnologische samenleving die zich verplaatst met tunnelsleeën en glijfietsen, die de voorkeur geeft aan homoseksuele relaties en voor de meeste van zijn behoeften een PEE gebruikt, een soort computerarmband. 

Tot Edeling Maarian Higs het voorbeeld van haar vader Abel Sentry volgt en een kijkje gaat nemen in de wereld Buiten, weten beide volkeren amper van elkaars bestaan af. Maarian neemt meer dan wie ook de moeite om de Bovenwereld te doorgronden, zodat ze een nieuwe oorlog kan voorkomen en voor zichzelf een plaats op (of onder) de planeet kan vinden waar ze zich thuis kan voelen.

Zoals alle goede sf- of fantasyverhalen hebben 'Sequoia' en 'Yuma' hun wortels in de huidige samenleving; het samenleven van verschillende culturen en visies is actueler dan ooit, het voorkomen van oorlog en de mogelijke impact op de natuur al even belangrijk. Anders dan in veel gelijkaardige romans brengt de auteur met dit tweeluik geen dystopie, maar voorzichtig optimisme. Het maakt haar werk enerzijds redelijk uniek, maar misschien ook wat naïef. 

Door regelmatig een bocht af te snijden of een tijdsprong te maken, houdt ze er ook het tempo in. Vooral 'Yuma' had makkelijk een paar honderden bladzijden meer kunnen tellen, maar die fout heeft Vanlierde gelukkig niet gemaakt.

De eindbalans? Perfect voor zijn doelgroep van veertienplussers; aangenaam leesvoer voor de iets ouderen zoals ik, af en toe een beetje voorspelbaar, maar toch ook vol verrassingen, zodat je het boek pas neerlegt wanneer het helemaal uit is.

donderdag 3 april 2014

Liesbeth Mende, Blauw

Neen, blauw is niet meteen mijn lievelingskleur. Toch trok Liesbeth Mendes jeugdroman met de gelijknamige titel meteen mijn aandacht. Door de opvallende lay-out en, jawel, het doorgedreven kleurgebruik: zelfs de randen van de bladzijden zijn volledig in het zelfde thema.

Nikki is al net zo 'bleu' als de kaft laat vermoeden. Stikjaloers is ze wanneer haar beste vriendin een relatie begint. Bovendien heeft ze een oogje op haar leerkracht aardrijkskunde. 

Binnenkijken in het hoofd van deze bakvis is niet meteen een pretje. Dat ze niet om kan met de nieuwe samenstelling van haar gezin is best te begrijpen. Makkelijk zal het niet zijn om er ineens een paar heel jonge broertjes en zusjes bij te hebben. Toch gaat Nikki wel heel ver om haar doelen te bereiken, ver genoeg om te vermoeden dat er iets grondig mis is met haar. 

De auteur laat haar lezers echter in het ongewisse. Is Nikki's gedrag het logische product van omgevingsfactoren of is er meer aan de hand? Voer voor psychologen, dus.

'Blauw' is heel vlot geschreven, wat je ook mag verwachten bij deze doelgroep. Het staat vol kleine, korte paragrafen over 'Ik' of 'Meneer G.' of 'Bert', 'School' of 'Thuis' en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog een paar. De seizoenen structureren deze paragrafen nog wat meer.

Heb ik het graag gelezen? Bwa... Het staat wat ver van mijn bed. Ik vermoed dat Nikki ongeveer dertien is en dat is zowat de 'enige' leeftijd waar ik niet erg vertrouwd mee ben. Mendes' stijl is wel zeker oké, al blijft Nikki's wereld verre van aangenaam om in te vertoeven...