Het heeft lang, heel lang geduurd voor ik durfde te beginnen aan 'de eenzaamheid van de priemgetallen'. Waarom? Geen idee. Omdat je onrealistisch hoge verwachtingen hebt van een boek dat iedereen de hemel in prijst? Omdat ik bij dat soort boeken net automatisch heel kritisch word? Omwille van het thema, de onmogelijke liefde?
Feit is dat ik Giordano's debuutroman in een paar dagen helemaal uit heb. In de auto, op de trein, 's avonds nog een stukje in bed, eenmaal het begin door las 'De eenzaamheid van de priemgetallen' bijzonder vlot. Maar wat een intriest verhaal! De wreedheid van kinderen, volwassenen, van het leven zelf, speelt de hoofdrol, meer nog dan Alice of Mattia, die tegen beter weten in een bestaan proberen uit te bouwen.
Vrolijk word je van dit boek niet, mooi is het wel, met boeiende personages, treffende metaforen en een pakkende plot.
maandag 7 juli 2014
Julian Barnes, The sense of an ending
Er zijn niet veel citaten die ik uit het hoofd ken. Eigenlijk kom ik op niet meer dan één: 'Het mooiste geschenk dat je iemand kunt geven is iets om over na te denken.' Geen idee wie het bedacht heeft en geen zin om het op te zoeken... Het punt dat ik wil maken is dat het enorm van toepassing is op 'The sense of an ending'.
Van Julian Barnes is dit intussen het derde boek dat ik gelezen heb, na 'England, England' en 'Levels of life'. Vreemd eigenlijk dat ik er zo lang over heb gedaan om zijn werk te ontdekken... of het moest met leeftijd te maken hebben. De Tony uit dit boek is gepensioneerd en gaat spitten in de mysteries van zijn jeugd.
Nadenken over je leven is misschien wel contraproductief, zeker wanneer het gaat over wat al lang achter de rug is. Wat gebeurd is, is gebeurd. Je bent veranderd, de mensen die je toen kende zijn veranderd. Waarom zou je jezelf verliezen in 'wat als'?
Tenzij het helpt om te begrijpen wie je bent of wie je nog zou kunnen zijn. Tenzij je uit dat verleden iets moois kunt puren, hoe gênant sommige herinneringen ook durven zijn... maar is niet iedereen ooit jong en overmoedig geweest?
'The Sense of an Ending' is, het citaat uit de eerste alinea indachtig, een pracht van een geschenk, dat bovendien prachtig geschreven is en hoogst onvoorspelbaar blijkt. Mooi, mooi!
Van Julian Barnes is dit intussen het derde boek dat ik gelezen heb, na 'England, England' en 'Levels of life'. Vreemd eigenlijk dat ik er zo lang over heb gedaan om zijn werk te ontdekken... of het moest met leeftijd te maken hebben. De Tony uit dit boek is gepensioneerd en gaat spitten in de mysteries van zijn jeugd.
Nadenken over je leven is misschien wel contraproductief, zeker wanneer het gaat over wat al lang achter de rug is. Wat gebeurd is, is gebeurd. Je bent veranderd, de mensen die je toen kende zijn veranderd. Waarom zou je jezelf verliezen in 'wat als'?
Tenzij het helpt om te begrijpen wie je bent of wie je nog zou kunnen zijn. Tenzij je uit dat verleden iets moois kunt puren, hoe gênant sommige herinneringen ook durven zijn... maar is niet iedereen ooit jong en overmoedig geweest?
'The Sense of an Ending' is, het citaat uit de eerste alinea indachtig, een pracht van een geschenk, dat bovendien prachtig geschreven is en hoogst onvoorspelbaar blijkt. Mooi, mooi!
Daniel Pecqueur en Boyan Kovacevic, Arctica deel 1, 2, 3, 4, 5 en 6
De albumcovers van de reeks 'Arctica' zijn pareltjes: een opvallend voertuig in volle vaart, een uitgestrekt landschap, snelheid, actie. Ze laten je fantaseren, maar verklappen bitter weinig. Ze horen samen, qua vormgeving en qua kleuren: veel zwart en donkerblauw, met centraal het meeste licht. Het lijkt een kille wereld.
Hoofdfiguur Dakota probeert in één van de koudste delen van die wereld wat warmte te brengen, zelfs wanneer dat offers vraagt. Per toeval ontdekt hij een vreemdsoortige capsule, waarin een kind dat tienduizend jaar geleden al leefde de tijd trotseerde. Naar school gaan hoeft niet, want de slimme blauwharige leert ontzagwekkend snel. Dat is ook nodig, want hele mogendheden zitten achter haar aan. Dakota en Mismy treden op als engelbewaarders, met wisselend succes...
Een hele tijd geleden al las ik deel drie en vier, daarna één, twee, drie en vier, en gisteren pas de zes tot nu toe verschenen delen na elkaar. Dat opfrissen was geen overbodige luxe, want het scenario zit best vernuftig in elkaar. Bovendien let je bij het herlezen op details die je de eerste keer over het hoofd ziet. Het meesje dat Mismy blijft volgen gaat volgens mij nog een belangrijke rol spelen in de komende albums. Het fladdert al te lang mee om vrijblijvend te zijn.
De reeks maakt gebruik van heel wat populaire trucs, daar wil ik heel eerlijk in zijn: opvallende, niet onknappe verschijningen, exotische locaties, ongewone gebeurtenissen... Erg realistisch is het niet. Het avontuur staat voorop, maar dat is nu net wat je verwacht. Goed, er zijn Grote Thema's die een rol spelen: gebrek aan drinkbaar water, of overbevolking, bijvoorbeeld, maar de actie houdt de aandacht gevangen.
Zijn dit de beste stripverhalen ooit? Vast niet, maar ze zijn bijzonder onderhoudend en zelfs een tikkeltje verslavend. Waar blijft dat zevende deel?
Hoofdfiguur Dakota probeert in één van de koudste delen van die wereld wat warmte te brengen, zelfs wanneer dat offers vraagt. Per toeval ontdekt hij een vreemdsoortige capsule, waarin een kind dat tienduizend jaar geleden al leefde de tijd trotseerde. Naar school gaan hoeft niet, want de slimme blauwharige leert ontzagwekkend snel. Dat is ook nodig, want hele mogendheden zitten achter haar aan. Dakota en Mismy treden op als engelbewaarders, met wisselend succes...
Een hele tijd geleden al las ik deel drie en vier, daarna één, twee, drie en vier, en gisteren pas de zes tot nu toe verschenen delen na elkaar. Dat opfrissen was geen overbodige luxe, want het scenario zit best vernuftig in elkaar. Bovendien let je bij het herlezen op details die je de eerste keer over het hoofd ziet. Het meesje dat Mismy blijft volgen gaat volgens mij nog een belangrijke rol spelen in de komende albums. Het fladdert al te lang mee om vrijblijvend te zijn.
De reeks maakt gebruik van heel wat populaire trucs, daar wil ik heel eerlijk in zijn: opvallende, niet onknappe verschijningen, exotische locaties, ongewone gebeurtenissen... Erg realistisch is het niet. Het avontuur staat voorop, maar dat is nu net wat je verwacht. Goed, er zijn Grote Thema's die een rol spelen: gebrek aan drinkbaar water, of overbevolking, bijvoorbeeld, maar de actie houdt de aandacht gevangen.
Zijn dit de beste stripverhalen ooit? Vast niet, maar ze zijn bijzonder onderhoudend en zelfs een tikkeltje verslavend. Waar blijft dat zevende deel?
Abonneren op:
Posts (Atom)