Een bloemlezing van wat er allemaal door mijn handen gegaan is, los van een aantal Kiekeboes en Jommekes die ik uit jeugdsentiment, om even het verstand op nul te zetten, of om mee te kunnen praten met de dochters las:
- Aangename verrassing is het eerste deel van 'De Campbells', een beginnende reeks over -godbetert- piraten, héél toegankelijk en mikkend op een ruim publiek, maar grappiger en beter gestructureerd dan je op het eerste gezicht zou verwachten.
- Nog in het genre kinderstrip waren er de twaalf albums 'Orphanimo', ofwel de volledige reeks over een groepje wezen en 'hun' Alice Rosebud, de vrouw die hen beschermt tegen de Boze Bouwplannen van Vallalkozo, een gewetenloze bouwmagnaat. Knotsgek, best grappig, vol wervelende actie en met een doordachte plot. Ook leuk zijn de intertekstuele verwijzingen en het feit dat de reeks na twaalf albums ook afgerond wordt en niet, zoals bepaalde XIII'en of Largo Winchen die ik ken, eindeloos uitgemolken. En ja, de drie dochters zijn ook helemaal verkocht...
- Al enkele jaren heb ik de eerste drie delen van 'De kapers van Alcibiades' in de kast staan. Toen ik in de bib nummers vier en vijf zag liggen, dacht ik: laat ik er maar eens aan beginnen. Het eerste deel 'Geheime elite' las ik op reis voor de derde keer en nog had ik niet het gevoel alles te begrijpen, maar nu had ik ten minste de vier ontbrekende delen om alle puzzelstukjes toe te voegen. Dat bleek een misrekening. De tekeningen zijn prachtig en blijkbaar ook historisch realisch, voor zover dat mogelijk is. Het verhaal is minder mijn kopje thee. Daarvoor is het spionagegehalte te hoog. Aan het einde van de cyclus begreep ik nog altijd niet helemaal wie bij welk clubje hoorde en wat nu het precieze doel was van die 'Alcibiades'.
- Ook Niklos Koda had ik al heel lang staan. Ik vreesde voor een hypercommercieel onding, maar dat viel best mee. Toegegeven, de personages doen hun uiterste best om er erg aantrekkelijk uit te zien en lang niet alle plotwendingen zijn even realistisch, maar het morele gevecht dat Koda voert is interessant genoeg om uit te kijken naar 'De oceaan', het twaalfde deel van de reeks en het enige dat ik nog niet heb gelezen.
- Heel tof vond ik de vier albums van 'De Grote Dode', waarin een nogal arrogant-naïeve Pauline het leven van Erwan komt binnengewandeld, een ontmoeting die gigantische gevolgen zal hebben, zowel in de reële wereld als in de sprookjesachtige wereld van de andere dimensie waar Erwan toegang toe heeft. Het fijne aan de reeks, behalve de genuanceerde karaktertekening, de originele plotwendingen en de heerlijke tekeningen, is die verwevenheid tussen de parallelle dimensie en de wereld die we denken te kennen. Daardoor blijft het geen vrijblijvend fantasyverhaaltje.
- Shaun Tans 'Het ding en ik' hoort hier misschien niet helemaal thuis, want een echt stripverhaal is het niet. Vraag is waar het wel bij te klasseren valt. Een retorische vraag, want dat is net wat Tan zo interessant maakt: dat hij beeldverhaal, strip en kinderboek met elkaar verweeft. 'Het ding en ik' past perfect in die filosofie. 'Ik' ontdekt dat er nergens plaats is voor zijn ongewone voorwerp, gewoon omdat niemand het kan categoriseren... Schitterend vormgegeven, prachtig getekend. Mooi mooi!
Niet alles was even 'wow'. Dit zijn de belangrijkste tegenvallers:
- De trollen van Troy. Veel te veel albums van gelezen, om keer op keer vast te stellen dat elk album een beetje een doorslagje is van het vorige. In het begin was ik wel gecharmeerd door het primitieve, compromisloze van de trollen die het hypocriete in de mens aan de kaak stellen, maar na nog eens een waterfobie, uitpuilende ingewanden en een hoop moord en doodslag had ik het wel gezien. Dan liever de hoofdreeks 'Lanfeust van Troy' nog eens herlezen...
- Marsupilami's recentste album 'Sterrenhart' kon me niet bekoren. Als personage bij Robbedoes en Kwabbernoot is hij leuk, maar in 'Sterrenhart' is hij noch grappig, noch interessant. Jammer, want het Palombische diertje verdient beter...
