dinsdag 26 mei 2015

Ned Beauman, Boxer Beetle

Een boeiende roman over kevers en Hitlermemorabilia? Ned Beauman schreef er een. Toegegeven, er is heel wat puzzelwerk aan "Boxer beetle" en dat neemt behoorlijk wat pagina's in beslag, maar eenmaal gelanceerd is de sky de limit. 

Sympathieke personages zijn er amper te vinden, maar daar is het Beauman niet om te doen. Sinner, de boxer, is een rauwe kerel, slachtoffer van zijn moeilijke thuissituatie en prooi van Erskine, keverbestudeerder en laffe manipulator. Op een vreemde manier raken hun levens verweven. Dat alles wordt uitgeplozen door Kevin en de 'Welshman', memorabiliajagers, of hoe noem je dat?

De plot is even realistisch als ongeloofwaardig, maar ook daar is het dit boek niet om te doen. Het schetst vooral een grim-humoristisch beeld van Het Slechte in De Mens en onze lachwekkende pogingen iets met ons leven aan te vangen.

donderdag 14 mei 2015

Stephen Fry, The Stars' Tennis Balls

Zelfs geen ballenjongens zijn we. De sterren katapulteren ons van het ene naar het andere tennisvak. Wij krijgen de slagen en de impact, ook al lijken we tussendoor te zweven. 

Maandags moet ik vaak een halfuurtje wachten tussen twee muzieklessen van dochters door. Gelukkig is er een bib aan de overzijde van de straat en ga ik daar af en toe wat tijdverdrijf halen. 

Stephen Fry is geen onbekende, natuurlijk, ook al had ik nooit eerder een boek van hem gelezen. Van tv kende ik hem ook al niet echt, al moet ik hem daar wel al eens hebben gezien. Het best ken ik hem van de boeiende tv-reeks over taal, die ik op dvd heb liggen (en waarvan de naam me zo meteen wel te binnen schiet maar nu even niet).

Uitgelezen heb ik de sterrentennisballen nog niet, maar halverwege ben ik wel al zeker van het volgende: sublieme stijl, frisse ideeën, toch ook volop actie... Ik ben nu al helemaal verkocht. 

Ned en Portia zijn ontzettend verliefd op elkaar, maar het noodlot slaat toe wanneer skipper Paddy Ned een brief meegeeft en Ashley zijn 'vriend' een jaloerse hak wil zetten door hem te laten oppakken omwille van drugsbezit. Die drugs, daar liggen de cops niet wakker van; de explosieve inhoud van de brief daarentegen... Ned wordt ondergebracht in een soort van psychiatrische vergeetput, waar hij Babe leert kennen, een wijze oudere man die hem de regels van het schaken bijbrengt, maar hem vooral toont hoe hij zichzelf kan terugvinden na de hersenspoeling die hij had moeten ondergaan.

De tweede helft wordt het verhaal op zijn kop gezet. Actie en geweld krijgen de overhand en ik ben er nog niet helemaal uit of ik daar blij mee ben of net niet. Tegelijk is het nog altijd wel fantastisch goed geschreven, zowel qua taal als qua plot.

Peter Terrin, Monte Carlo

Het tweede boek dat ik tussen de Gouden Boekenuilkandidaten door las stond al wekenlang op mijn verlanglijst. De prachtige foto op de voorkaft zal wel een rol gespeeld hebben, maar het thema ongetwijfeld nog veel meer. 

Het basisgegeven is simpel: een man gaat ten onder aan het gebrek aan erkenning voor zijn heldendaad, het redden van een diva. 

Eenvoudig geschreven en meeslepend, maar tegelijk ook nogal voorspelbaar: je verwacht niet dat Deedee ineens toch voor zijn deur zal staan om Jack Preston haar verontschuldigingen aan te bieden. 

Mooi? Ja, best wel. Een kandidaat-winnaar van een literaire prijs? Wat mij betreft niet.

Niña Weijers, De consequenties

De terechte winnaar van de Lezersjury van De Gouden Boekenuil...

Mijn eerste impressie: 
"Ongeveer honderd bladzijden ver. Blij dat ik dit boek bewaard heb voor laatst. Fris en interessant tot nu toe."

Mijn eindoordeel: 
"Sterrentijd. Wat een verademing om dit boek te kunnen lezen na de beklemmende wereld van 'Het Hout'. De vrijheid van schrijven die Thomas Vanderveken al vernoemde is één van de redenen waarom ik dit boek zo geweldig vind. De vele originele observaties en het o zo relevante thema twee andere. Het is wel een boek dat ik graag nog eens opnieuw wil lezen nu ik weet hoe het afloopt, om alle verhaalelementen netjes op hun plaats te duwen. Van mij mag dit boek de Gouden Boekenuil winnen."

Mijn tekst voor het juryrapport:
"Wat een vrijheid van schrijven! Samen met vele originele observaties en het o zo relevante thema is dat dé reden waarom dit boek de Gouden Boekenuil dubbel en dik verdient. Het is wel een boek dat ik graag nog eens opnieuw wil lezen nu ik weet hoe het afloopt, om alle verhaalelementen netjes op hun plaats te duwen, maar hoe fijn is het om niet één, maar meerdere keren van het zelfde boek te kunnen genieten? De consequentie van zoveel talent kan alleen een bekroning zijn."

Jeroen Brouwers, Het Hout

Eerste bericht op de website van de Gouden Boekenuil:

"Anderhalve week al ploeter ik me door 'Het Hout'. Ruim over de helft ben ik intussen en hoewel ik niet kan ontkennen dat het bijzonder knap geschreven is, heb ik toch moeite om door te zetten. Dat het schandelijk is wat daar gebeurde staat buiten twijfel, maar dat wist ik zonder dit boek ook. Wat er met de jongens gebeurde is van bij het begin al duidelijk, de laffe en passieve rol van Bonaventura eveneens. Op de een of andere manier gebeurt er tegelijk heel veel en ongelooflijk weinig, zodat ik het gevoel heb rondjes te draaien. Ik heb me voorgenomen elk boek van begin tot einde uit te lezen en dat zal ik ook doen, maar hoe stilistisch sterk ook, deze Brouwers valt me voorlopig eerder tegen dan mee."

Mijn eindoordeel is blijkbaar van de website geveegd. Een grote kentering is er niet echt meer gekomen. Bonaventura slaagt erin zich los te werken uit het verstikkende milieu, ja. Door de invloed van een vrouw die hij ontmoet. Dat herinner ik me, en dat ik het boek drie sterren heb gegeven. Overrated, naar mijn bescheiden mening, deze Brouwers.

maandag 6 april 2015

Rob Van Essen, Hier wonen ook mensen

Waarom kan ik niet genieten van 'Hier wonen ook mensen'? Het openingsverhaal -kort, clever en verrassend- was toch niet zo slecht? Het verhaal met de vier dames gedurfd, dat over de spinnen beklijvend? 

De personages zijn vaak merkwaardige figuren. Ze jagen een droom na, een illusie of een waanbeeld. Sommigen zijn -erger nog- lang geleden daarmee opgehouden. Bijna allemaal ontdekken ze dat het leven vol teleurstellingen en tegenslagen zit. De verteller is vaak een kind of een wat naïeve man. Ze raken zijdelings ergens bij betrokken, maar lijken niet echt deel uit te maken van de belangrijkste gebeurtenissen, alsof ze die niet helemaal begrijpen. 

Slecht geschreven zijn de verhalen absoluut niet. In telkens maximum veertig bladzijden -maar meestal veel minder- staat geen komma of koppelteken te veel. Elk element wordt gebruikt voor de plot of de sfeer. Van Essen verrast en zet -meestal- op het verkeerde been. Qua originaliteit laat hij iedereen het nakijken. Minder dan drie sterren toekennen is hem onrecht aandoen. 

Toch raakt het me niet echt. Het is alsof ze té onderkoeld, té afstandelijk geschreven zijn. Wat me ook soms stoorde: net de vragen waarop je het antwoord met alle geweld wil weten bleven onbeantwoord, terwijl andere aspecten uitvoeriger werden belicht. 

Ik hou van verrassing en originaliteit, maar het harde, naar het cynische neigende in veel verhalen in deze bundel is aan mij niet besteed.

Joost De Vries, Vechtmemoires

Drie posts op het forum van de Gouden Boekenuil over deze aaneenrijging van essays en recensies:


Een vijftigtal bladzijden heb ik intussen gelezen van deze 'Vechtmemoires'. Ik heb geleerd Grunbergs romans op een andere manier te bekijken. ('Het bestand' heb ik net uit. Het verscheen na 'Vechtmemoires' en het is interessant om te zien hoe de analyse van De Vries er deels wel, maar deels ook niet op van toepassing is.) De uiteenzetting over ironie en hipsters vond ik heel wat minder beklijvend. Wel mooi vond ik de openingstekst: jeugdherinneringen over een wildebras, een fanatiek vechtersbaasje. Mijn voorlopig oordeel? Het kan nog alle kanten uit met deze bundel. Enerzijds heb ik geregeld het gevoel dat de auteur graag uitpakt met zijn eruditie, anderzijds geniet ik ook van de ongewone en intelligente andere kijk op om het even wat. Hopelijk wint de fascinatie het van de irritatie.


(als reactie op een andere lezer): Veel mensen zullen het oneens zijn met me, maar ik vond het wel de moeite om de verwijzingen en het af en toe wat pedante toontje erbij te nemen. De auteur heeft een heel uitgesproken mening, maar hij weet die ook treffend te verwoorden. Ook heb ik niet het gevoel dat hij echt wil 'uitpakken' met zijn belezenheid, maar dat hij nu eenmaal veel gezien en gelezen heeft en dat allemaal in zijn verhaal wil betrekken. Hopelijk valt het uiteindelijk toch mee...


'Vechtmemoires' is het tweede boek dat ik uit heb. Eerlijk gezegd had ik vooraf nogal lage verwachtingen. Wat zou het mij interesseren wat de auteur vond van een tv-serie die ik nooit gezien heb, van een politicus over wie ik amper iets weet of een schrijver wiens boeken me al werden aangeraden maar van wie ik nog nooit iets las? Net daarin slaagt Joost de Vries: boeiende ideeën brengen naar aanleiding van culturele fenomenen, op een manier die tot nadenken stemt, in een stijl die vlotheid en een treffende verwoording perfect combineert. Hij neemt daarbij geen blad voor de mond, maar is dat niet net een uitstekende eigenschap voor een criticus? Of hij daarmee ook de Gouden Boekenuil voor de tweede keer wint? Even scrollen langs de sterren die al werden uitgedeeld door de Lezersjury doet het tegendeel vermoeden. Voor mij mag het, want ook al hoef ik het niet met de Vries eens te zijn, hij heeft me op een andere manier doen kijken naar en nadenken over authenticiteit, feminisme, literatuur, ja zelfs over zin geven aan je leven. Ik begrijp de negatieve reacties. De eenheid in het boek laat zich niet makkelijk vinden, maar zit volgens mij in het thema van het boek: hoe gaan we om met het gevecht dat leven heet. Gaan we er voluit voor, ook al betekent het dat we, zoals in de re-enactment van Waterloo meteen in het stof bijten, of blijven we, zoals veel van de personages uit de werken die de auteur bespreekt, aan de kant blijven staan?

Mark Schaevers, Orgelman

De eerste in een reeks van vijf boeken die ik las als lid van de Lezersjury voor de Gouden Boekenuil. Dit waren mijn impressies en mijn eindoordeel:

Met het aanstekelijke enthousiasme van Friedl' Lesage en de collega-lezers van de Lezersjury nog in de poriën ben ik gisteravond nog aan 'Orgelman' begonnen. Met amper 30 bladzijden kan ik niet veel meer dan een eerste impressie geven. Een joods schilder die met zijn vrouw in Oostende terechtkomt en er kennismaakt met James Ensor tijdens een carnavalsviering, een constante zoektocht naar een veilige thuishaven... Dat zijn de elementen die tot nu toe wat blijven hangen. Overdonderd of weggeblazen ben ik nog niet, maar daarvoor is het ook nog veel te vroeg. Zin om erin voort te lezen heb ik voorlopig nog wel...

Nog 111 bladzijden heb ik te lezen, maar mijn oordeel begint vastere vorm te krijgen. Orgelman is een indringend schilderij en een boeiend boek. Wel heeft het een hele tijd geduurd voor ik mijn weg begon te vinden door het doolhof eigennamen. Pas na een tweehonderdtal bladzijden begon er meer vaart in te komen, vooral omdat er vanaf dan ook meer gebeurt. De research die journalist Schaevers gedaan heeft ter voorbereiding van dit werk is niet minder dan indrukwekkend. Wanneer Nussbaum bij wijze van spreken zijn zakdoek is verloren, is de auteur ze gaan zoeken. Dat bedoel ik niet oneerbiedig, maar de grondigheid van het onderzoek zorgt er soms voor dat je als lezer het gevoel hebt te verdrinken in een oceaan van namen en referenties... en dan had ik nog het geluk dat ik een beetje mijn weg ken in de schilderkunst van het begin van de twintigste eeuw, dat ik recent de Dossinkazerne en Breendonk heb bezocht, in Oostende heb gewoond en vorig jaar nog in Berlijn was. Dat het boek vlot geschreven is, valt niet te betwijfelen. De zinnen en hoofdstukken zijn voldoende kort, de citaten naadloos verweven met de tekst, de formuleringen meestal fris. Of het allemaal ook literair is, daar heb ik, net als Kris Minne, mijn twijfels wat bij. Het mooiste aan het boek vind ik het idee dat iemand zijn leven kunt reconstrueren en op die manier probeert teniet te doen wat de nazi's verwoest hebben. Al bij al heb ik dit 'boek met de prentjes' graag gelezen ben ik benieuwd hoe het eindigt.

Sterrentijd. Nussbaums schilderijen geef ik er vijf. Ik wil ze graag in het groot, 'in het echt' zien, elk detail in me opnemen, zoeken naar betekenis en symboliek, er de kwinkslagen en verwijzingen in zien die Mark Schaevers in 'Orgelman' aangeeft. En het boek? Even dacht ik dat het hoofdstuk 'Feniks', de epiloog als het ware, een gigantische anticlimax vormde. Toen merkte ik dat de auteur er ook daar in geslaagd is om alle losse eindjes zo veel mogelijk te verbinden, om ondanks de voor de hand liggende verwachtingspatronen toch nog heel wat te verrassen en het verhaal van Nussbaum en zijn oeuvre met een orgelpunt te laten eindigen. Zelfs de bibliografie heb ik (diagonaal) gelezen. Heel wat namen uit het boek passeren opnieuw de revue. Logisch natuurlijk, maar het zorgt er ook voor dat ik me weer heel wat passages herinner die ik al bijna vergeten was. Nog even blader ik langs de vele gouaches en doeken, voor ik tevreden vier sterren inkleur.

Arnon Grunberg, Het bestand

Kun je uitsluitend online bestaan? In 'Het bestand' komen sommige personages aardig in de buurt. Grunbergs recentste is even geflipt als zijn vele voorgangers, maar op een vreemde manier word je toch constant voortgestuwd en blijf je de pagina's aaneenrijgen tot je ergens in de buurt van de achterflap strandt, boven komt drijven en naar zuurstof hapt. Ik heb het boek zelfs vrij graag gelezen, al ben ik intussen, drie weken verder, het meeste vergeten.

woensdag 1 april 2015

Annelies Verbeke, Dertig dagen

'Dertig dagen' gaat over goedheid. Dat heeft de auteur gisteravond zelf verteld toen ze te gast was in de Boekuil. Ze zei ook dat het haar meest muzikale boek tot nu toe was, ritmisch ook. Het gaat over Alphonse, een Senegalees die met zijn vrouw Kat vanuit Brussel naar de Westhoek verhuisde, een streek die volgens Kat vooral de dood in leven houdt. 

Zelf is Alphonse heel levenslustig en 'te goed voor deze wereld'. Overal waar hij gaat schilderen of behangen vertellen mensen hem hun problemen, alsof ze op hem hebben zitten wachten. Daar moeten problemen van komen, of toch niet?

'Vissen redden', Verbekes vorige roman, heb ik heel wat minder graag gelezen. Misschien ligt het aan het hoofdpersonage, het 'fotonegatief' van Alphonse Bahji. Net als veel nevenpersonages hou ik wel van zijn positieve manier om in het leven te staan, zonder blind te zijn voor wat er zoal fout gaat. Zijn relatie met Kat is er een om jaloers op te zijn, ook al gaat het niet altijd over rozen.

Annelies Verbeke las in de Boekuil drie fragmenten voor: het begin, een stukje bij de ruziënde buren en het begin van het erotisch verhaal dat ze voor Humo schreef en in het boek verwerkte. Op die manier 'herlas' ik enkele pagina's en kon ik nog eens opnieuw genieten van de subtiele finesse die van de bladzijden spat. Mooi is een understatement

dinsdag 10 februari 2015

Yves Petry, Liefde bij wijze van spreken

Wat moet ik denken van deze 'Liefde bij wijze van spreken'? Dat er van liefde weinig sprake kan zijn in het hele verhaal? Dat het te veel een verhaal over het schrijven zelf is? Dat ik nog steeds geen vat heb op de personages, maar dat ze dat ook niet op elkaar hebben? Dat het me toch niet tegengevallen is, ook al was het niet wat ik ervan verwacht had? 

Drie mannen en een vrouw. Broer en zus die elkaar niet kunnen uitstaan, vader en moeder die een kind maakten zonder fysiek contact. Geen van de drie kan het goed met de anderen vinden, terwijl ze elkaar toch blijven opzoeken. 

Waar stoor ik me aan? Dat de lezer zo vaak rechtstreeks aangesproken wordt. Het pedante toontje dat geregeld opduikt, het overdreven plechtige taalgebruik dat ermee samen gaat. Dat je onmogelijk helemaal ondergedompeld kunt worden in het verhaal. 

Waarom heb ik het toch helemaal uitgelezen? Omwille van de vaak prachtige omschrijvingen en vergelijkingen: origineel en raak, zonder oeverloos lang te worden. Omwille van de spanning die in de onderlinge relaties blijft hangen. Omdat vooral Jasper en Vera intrigeren. Omdat de vijf hoofdstukken telkens zo netjes een zekere afronding krijgen, waardoor ze duidelijk afgebakend worden. 

Het eindoordeel? Het compromis, zeker... Weggeblazen ben ik zeker niet, maar de moeilijke zoektocht naar authenticiteit en de vraag wat je ervoor wilt opgeven is boeiend. Een catastrofe was het evenmin. Jammer dat een personage als Vera onderbelicht bleef. Rebelleert ze tegen haar merkwaardige ontstaansgeschiedenis, of alleen omdat ze een puber is? Hoe gaat zij om met de tumultueuze familiegeschiedenis? Heel wat om over na te denken... en dat op zich kan zeker niet slecht zijn.

zondag 25 januari 2015

Anna Woltz, Mijn bijzonder rare week met Tess

Waarom 'Mijn bijzonder rare week met Tess'? Omdat ik, net als Samuel en Tess, hou van raar? (Of moet ik hield zeggen? Is mijn raar een dode kanarie?) Omdat mijn vorige Anna Woltz een aangename kennismaking was? Omdat mijn twee oudste dochters het boek ook aan het lezen zijn, want het is genomineerd voor de KJV. Terecht? Amai nog niet! Om al die redenen dus, ben ik aan 'die rare week' begonnen.

Alles klopt. Welk alles? Wat alles? Alles! De ingenieuze plot, met al zijn details, de spaarzame beelden: een handvol beschrijvingen, een nachtmerrie of twee, drie. De fascinerende denkwereld van tienjarigen. Het tempo. Het einde. Hoe doe je dat? Alles klopt. Of het moest die lange titel zijn.

Samuel is de clevere jongen in het boek, maar daar is hij niet zo gelukkig mee. Liefst nog zou hij ruilen met zijn minder snuggere broer Jorre, die hem 'professor' noemt, ook al is die de laatste tijd niet meer zo te genieten, want aan het puberen. Tess is een vreemde tante, maar ze is ondernemend en sleurt Samuel voor hij het goed en wel beseft het hele eiland Texel rond. Of hoe de jongen ondanks een slechte start de meest waanzinnige week van zijn leven beleefde. In de bijrollen: een levenloze kanarie, een hartige picknickmand, een gevaarlijke kuil met bloesems en een gratis week vakantie.

Kinderen baas in de KJV, maar als 'Mijn bijzonder rare week met Tess' niet in de topdrie eindigt dit jaar, dan is er toch iets grondig mis... of zijn de andere boeken nog ijzersterker. Neen, dan is er iets grondig mis.

zaterdag 24 januari 2015

Marita De Sterck, Val avond

Ik ben geen fan van boeken over de wereldoorlogen: te veel wreedheden, te veel variaties op een zelfde thema ook, maar van Marita De Sterck heb ik nog geen enkel slecht boek gelezen en 'De hondeneters', dat ook over de oorlog ging, maar dan de Groote Oorlog, was enorm meegevallen. 

Wat meteen opviel: 'Val avond' is een pak dikker dan de meeste van zijn voorgangers. Alleen 'Op kot' komt een beetje in de buurt. Geen slecht idee: hoe vlot De Sterck ook schrijft, ik had al vaker het gevoel nog wat op mijn honger te blijven zitten wanneer de laatste bladzijde weer veel te snel was omgeslagen.

Mona is serveuse in een uitzuipcafé. Haar rol? Flirten met de hoofdzakelijk mannelijke gasten op zo'n manier dat ze met veel plezier hun bijeen gespaarde centen in café 'De Londres' achterlaten. Voor een 'boerendochter' geen eenvoudige klus, maar Mona blijkt een natuurtalent. 

Marieke verkeert in tweestrijd: ze houdt zowel van Stan, de eenvoudige bakker met zijn lekker lijf, als van Flor, die heel wat intelligenter is. Hoe kan ze ooit een keuze maken tussen deze twee?

Steeds nadrukkelijker komt Hitlers nazipropaganda z'n stempel drukken op Mariaburg. Voor iedereen helemaal begrepen heeft wat de Duitsers precies van plan zijn, is het al veel te laat en moeten er hartverscheurende keuzes gemaakt worden.

Marita De Sterck vertelt het verhaal zoals steeds in een sappig taaltje, gekruid met heel wat volkse wijsheden en verhalen en met een onnavolgbare kennis van zaken. Heerlijk!

woensdag 14 januari 2015

Inge Misschaert, Heb geluk

Een paar weken geleden ontmoette ik in de boekhandel een oma die een boek uit de Geronimoreeks wou kopen voor haar kleindochter. Omdat Hanna, mijn eigen boekenwormpje, zo goed als de hele reeks verorberd heeft, raakten we aan de praat.

Maar, voegde ik toe aan mijn Stiltonselectie, misschien leest ze ook wel graag iets helemaal anders? Ik gaf haar eerlijk toe dat ik de auteur van 'Heb geluk' zelf kende, maar dat stoorde haar niet. Een vluchtige blik op de achterflap en de illustraties van Riske Lemmens deden al genoeg: ze kocht beide boeken.

Nu heb ik het zelf ook eindelijk gelezen, dus als ik het nog eens aan iemand aanraad, zal het met wat meer kennis van zaken zijn, maar niet minstens even terecht. Jinke gaat een tijdje bij haar oma wonen, waar wonden makkelijker helen, waar ze de tijd krijgt om haar stem weer te vinden en haar verdriet een plaats te geven.

Subtiliteit is het sleutelwoord in dit verhaal. Daarom had het laatste hoofdstuk, waarin duidelijk wordt wat er precies is gebeurd, voor mij niet gehoeven. Niet dat het overbodig is: kinderen weten wel graag wat er aan de hand is. 

Mijn boekenwormdochter heeft het boek nog niet gelezen, maar het ligt voor haar klaar. Benieuwd of ze het ook zo mooi zal vinden als ik.

zaterdag 10 januari 2015

Henk Kuijpers, Franka 1, Het Misdaadmuseum

Het eerste album uit de Frankareeks is een stukje jeugdsentiment. Vage herinneringen aan het tienertijdschrift Top, waarin telkens één pagina verscheen, rijgen zich aaneen tijdens het lezen. Hoe zat dat weer allemaal, met die grammofoonplaat, het harnas, de kruisboog, het vliegtuig, de revolutie?

Nu ik het album na al die jaren herlees, valt op hoeveel aandacht de auteur heeft geschonken aan zowel beeld als tekst. Niets is toevallig, over alles is nagedacht. Dat maakt het ook nu nog de moeite waard. Voor de geloofwaardigheid van het scenario hoef je het niet te doen, al zit het wel knap in elkaar. Het leukste aan 'Het Misdaadmuseum' is de luchtige toon en de perfecte mix tussen spanning en humor. 

Het kan een grote ontgoocheling zijn om verhalen die je in je jonge jaren goed vond te herlezen, maar dit Franka-album blijft aangenaam om lezen.

Salla Simukka, Zwart als ebbenhout

Amper 140 bladzijden. Het laatste deel van de rood-wit-zwarte trilogie van de Finse auteur Salla Simukka is meteen ook het dunste. 

Het grote mysterie voor Lumikki is wat er met haar zus gebeurde. Dat alleen was voldoende geweest om het drieluik in stijl af te sluiten. Volgens mij was het zelfs een beter verhaal geworden wanneer Simukka precies dat had gedaan. Nu lijkt het er teveel op dat ze het recept van de reeks moet volgen: er moet nog een thrillerelement in. Wat zullen we nemen? We hadden al een drugsverhaal en een sekte, laten we dit keer een stalker nemen. 

Het nadeel van die aanpak is dat je aan het eind van het boek nog een heleboel gaten krijgt die de auteur met alle geweld wil opvullen, alsof ze schrik heeft van een open einde. Het is niet alleen geforceerd, alles wordt ook aan een rotvaart afgehaspeld. Als het maar eindigt, lijkt de boodschap. Was Simukka haar personages beu?

Niet alles is slecht aan dit boek. Hoe onnodig ook, de stalker is dreigend en mysterieus genoeg om het boek spannend te maken. De moeilijke liefdesrelaties van Lumikki voegen een ander soort spanning toe die minstens even boeiend is. En dan is er natuurlijk ook nog het verhaal van haar zus...

Ook qua stijl is 'Zwart als ebbenhout' naar mijn gevoel weer wat beter dan zijn voorganger. De citaten en perspectiefwissels hoeven niet echt voor mij. In plaats daarvan had ik het verhaal wat meer 'body' gegeven.

Wat het boek rechthoudt zijn de vlotte en toch poëtische schrijfstijl, de vaak onverwachte wendingen en de doorgedreven vormgeving. Volgende keer een dikker boek?

woensdag 7 januari 2015

Salla Simukka, Wit als sneeuw

Lumikki is op citytrip in Praag en wordt er aangeklampt door Lenka, die beweert haar zus te zijn. Al snel wordt de grond te heet onder de voeten van beide meisjes. 

In dit tweede deel in de driekleurige reeks rood-wit-zwart begint Lumikki te graven in de geheimen van haar familie, maar wordt ze vooral geconfronteerd met de macht van sektes en media. Allemaal interessante gegevens op zich, maar de combinatie werkt op de een of andere manier niet. De achtervolgingen zijn heel gelijkaardig aan die in boek één, de citaten komen wat geforceerd over, de perspectiefwissels zijn niet zo interessant... 

Is het nieuwe eraf? Lag de druk om een vervolg op de tafel te hebben te hoog? 'Wit als sneeuw' viel in elk geval tegen. Toegegeven, het onderwerp sektes ligt me minder, maar het boek mist duidelijk wat diepgang, bijvoorbeeld in de personages. Lenka blijft tweedimensionaal, net zoals de journalisten die Lumikki ontmoet. Bovendien worden haar ontsnappingskunsten hoe langer hoe ongeloofwaardiger en blijken haar opmerkingsgave en speurzin beter dan die van Sherlock Holmes, CSI en Rik Ringers samen en neen, dat is niet bedoeld als compliment. 

Niets dan kommer en kwel? Ach neen, ik heb het boek in een wip en een zucht uitgelezen en mijn tenen hoefden zich niet al te vaak te krullen. Simukka kan best vlot schrijven, maar net omdat je dat weet, verwacht je veel meer. Op naar deel drie, dus: 'Zwart als ebbenhout', en hopen dat het deze tegenvaller weet goed te maken.

zaterdag 3 januari 2015

Salla Simukka, Rood als bloed

Lumikki (Sneeuwwitje) raakt tegen wil en dank betrokken in een vuile zaak met rode bankbriefjes. Wat is er gebeurd met Natalia? Waar is het geld gebleven? Welke rol speelt Elisa's vader in dit alles? 

Waar Simukka in 'Spoorloos' en 'Een andere wereld' nog wat te nadrukkelijk met een Plan werkt, leest 'Rood als bloed' veel meer als een organisch geheel. Het planmatige is zeker niet weg. Alleen al het feit dat er nog een 'Wit als sneeuw' en 'Zwart als ebbenhout' volgen, zegt genoeg. Toch worden de sprookjesverwijzingen subtieler verweven dan in haar eerste boeken en krijgen de hoofdpersonages meer schakeringen dan de titels van de trilogie laat uitschijnen.

Het einde wordt op een kier gezet, terwijl dat niet hoefde: een open einde had het boek niet minder sterk gemaakt. Gelukkig wordt niet alles dichtgemetseld en -belangrijk- blijven er nog voldoende vragen over voor deel twee en drie, zonder dat de auteur al te afhankelijk blijft van dit eerste deel.

De bib had de drie delen staan. Ik weet wat doen de komende dagen...

Salla Simukka, Spoorloos/Een andere wereld

Een Finse auteur die de laatste jaren zo wordt gepromoot dat je er onmogelijk voorbij kunt zonder ten minste een boek in handen te nemen en er eens door te bladeren is Salla Simukka. Ze schrijft voor jongeren, is bezeten van sprookjes en belooft in 'Een andere wereld' het antwoord op alle mysteries uit 'Spoorloos', dat begint met Emmi, een vijftienjarig meisje dat ontdekt dat niet zij zelf, maar alle anderen van de aardbol verdwenen lijken. Wat is er aan de hand? 

Het is heel moeilijk om meer te vertellen zonder delen van de plot prijs te geven, maar ik doe een poging. In 'Spoorloos' vind je de opdeling in verschillende categorieën mensen zoals je ze ook in 'Divergent' vindt en -spoiler alert- het 'Truman Show'-gehalte ligt bijzonder hoog. Wel krijg je een geslaagde clash van interessante personages wanneer Emmi tot de ontdekking komt dat er meer jongeren in haar situatie zijn. 

'Een andere wereld', het vervolg, wisselt van perspectief. De hoofdpersoon is dit keer een jongen die zijn kant van het verhaal aan Emmi vertelt. 

Vlot geschreven, ambitieus van opzet, deels geïnspireerd op bekende voorbeelden en deels origineel... Simukka krijgt van mij het voordeel van de twijfel.