zondag 25 januari 2015

Anna Woltz, Mijn bijzonder rare week met Tess

Waarom 'Mijn bijzonder rare week met Tess'? Omdat ik, net als Samuel en Tess, hou van raar? (Of moet ik hield zeggen? Is mijn raar een dode kanarie?) Omdat mijn vorige Anna Woltz een aangename kennismaking was? Omdat mijn twee oudste dochters het boek ook aan het lezen zijn, want het is genomineerd voor de KJV. Terecht? Amai nog niet! Om al die redenen dus, ben ik aan 'die rare week' begonnen.

Alles klopt. Welk alles? Wat alles? Alles! De ingenieuze plot, met al zijn details, de spaarzame beelden: een handvol beschrijvingen, een nachtmerrie of twee, drie. De fascinerende denkwereld van tienjarigen. Het tempo. Het einde. Hoe doe je dat? Alles klopt. Of het moest die lange titel zijn.

Samuel is de clevere jongen in het boek, maar daar is hij niet zo gelukkig mee. Liefst nog zou hij ruilen met zijn minder snuggere broer Jorre, die hem 'professor' noemt, ook al is die de laatste tijd niet meer zo te genieten, want aan het puberen. Tess is een vreemde tante, maar ze is ondernemend en sleurt Samuel voor hij het goed en wel beseft het hele eiland Texel rond. Of hoe de jongen ondanks een slechte start de meest waanzinnige week van zijn leven beleefde. In de bijrollen: een levenloze kanarie, een hartige picknickmand, een gevaarlijke kuil met bloesems en een gratis week vakantie.

Kinderen baas in de KJV, maar als 'Mijn bijzonder rare week met Tess' niet in de topdrie eindigt dit jaar, dan is er toch iets grondig mis... of zijn de andere boeken nog ijzersterker. Neen, dan is er iets grondig mis.

zaterdag 24 januari 2015

Marita De Sterck, Val avond

Ik ben geen fan van boeken over de wereldoorlogen: te veel wreedheden, te veel variaties op een zelfde thema ook, maar van Marita De Sterck heb ik nog geen enkel slecht boek gelezen en 'De hondeneters', dat ook over de oorlog ging, maar dan de Groote Oorlog, was enorm meegevallen. 

Wat meteen opviel: 'Val avond' is een pak dikker dan de meeste van zijn voorgangers. Alleen 'Op kot' komt een beetje in de buurt. Geen slecht idee: hoe vlot De Sterck ook schrijft, ik had al vaker het gevoel nog wat op mijn honger te blijven zitten wanneer de laatste bladzijde weer veel te snel was omgeslagen.

Mona is serveuse in een uitzuipcafé. Haar rol? Flirten met de hoofdzakelijk mannelijke gasten op zo'n manier dat ze met veel plezier hun bijeen gespaarde centen in café 'De Londres' achterlaten. Voor een 'boerendochter' geen eenvoudige klus, maar Mona blijkt een natuurtalent. 

Marieke verkeert in tweestrijd: ze houdt zowel van Stan, de eenvoudige bakker met zijn lekker lijf, als van Flor, die heel wat intelligenter is. Hoe kan ze ooit een keuze maken tussen deze twee?

Steeds nadrukkelijker komt Hitlers nazipropaganda z'n stempel drukken op Mariaburg. Voor iedereen helemaal begrepen heeft wat de Duitsers precies van plan zijn, is het al veel te laat en moeten er hartverscheurende keuzes gemaakt worden.

Marita De Sterck vertelt het verhaal zoals steeds in een sappig taaltje, gekruid met heel wat volkse wijsheden en verhalen en met een onnavolgbare kennis van zaken. Heerlijk!

woensdag 14 januari 2015

Inge Misschaert, Heb geluk

Een paar weken geleden ontmoette ik in de boekhandel een oma die een boek uit de Geronimoreeks wou kopen voor haar kleindochter. Omdat Hanna, mijn eigen boekenwormpje, zo goed als de hele reeks verorberd heeft, raakten we aan de praat.

Maar, voegde ik toe aan mijn Stiltonselectie, misschien leest ze ook wel graag iets helemaal anders? Ik gaf haar eerlijk toe dat ik de auteur van 'Heb geluk' zelf kende, maar dat stoorde haar niet. Een vluchtige blik op de achterflap en de illustraties van Riske Lemmens deden al genoeg: ze kocht beide boeken.

Nu heb ik het zelf ook eindelijk gelezen, dus als ik het nog eens aan iemand aanraad, zal het met wat meer kennis van zaken zijn, maar niet minstens even terecht. Jinke gaat een tijdje bij haar oma wonen, waar wonden makkelijker helen, waar ze de tijd krijgt om haar stem weer te vinden en haar verdriet een plaats te geven.

Subtiliteit is het sleutelwoord in dit verhaal. Daarom had het laatste hoofdstuk, waarin duidelijk wordt wat er precies is gebeurd, voor mij niet gehoeven. Niet dat het overbodig is: kinderen weten wel graag wat er aan de hand is. 

Mijn boekenwormdochter heeft het boek nog niet gelezen, maar het ligt voor haar klaar. Benieuwd of ze het ook zo mooi zal vinden als ik.

zaterdag 10 januari 2015

Henk Kuijpers, Franka 1, Het Misdaadmuseum

Het eerste album uit de Frankareeks is een stukje jeugdsentiment. Vage herinneringen aan het tienertijdschrift Top, waarin telkens één pagina verscheen, rijgen zich aaneen tijdens het lezen. Hoe zat dat weer allemaal, met die grammofoonplaat, het harnas, de kruisboog, het vliegtuig, de revolutie?

Nu ik het album na al die jaren herlees, valt op hoeveel aandacht de auteur heeft geschonken aan zowel beeld als tekst. Niets is toevallig, over alles is nagedacht. Dat maakt het ook nu nog de moeite waard. Voor de geloofwaardigheid van het scenario hoef je het niet te doen, al zit het wel knap in elkaar. Het leukste aan 'Het Misdaadmuseum' is de luchtige toon en de perfecte mix tussen spanning en humor. 

Het kan een grote ontgoocheling zijn om verhalen die je in je jonge jaren goed vond te herlezen, maar dit Franka-album blijft aangenaam om lezen.

Salla Simukka, Zwart als ebbenhout

Amper 140 bladzijden. Het laatste deel van de rood-wit-zwarte trilogie van de Finse auteur Salla Simukka is meteen ook het dunste. 

Het grote mysterie voor Lumikki is wat er met haar zus gebeurde. Dat alleen was voldoende geweest om het drieluik in stijl af te sluiten. Volgens mij was het zelfs een beter verhaal geworden wanneer Simukka precies dat had gedaan. Nu lijkt het er teveel op dat ze het recept van de reeks moet volgen: er moet nog een thrillerelement in. Wat zullen we nemen? We hadden al een drugsverhaal en een sekte, laten we dit keer een stalker nemen. 

Het nadeel van die aanpak is dat je aan het eind van het boek nog een heleboel gaten krijgt die de auteur met alle geweld wil opvullen, alsof ze schrik heeft van een open einde. Het is niet alleen geforceerd, alles wordt ook aan een rotvaart afgehaspeld. Als het maar eindigt, lijkt de boodschap. Was Simukka haar personages beu?

Niet alles is slecht aan dit boek. Hoe onnodig ook, de stalker is dreigend en mysterieus genoeg om het boek spannend te maken. De moeilijke liefdesrelaties van Lumikki voegen een ander soort spanning toe die minstens even boeiend is. En dan is er natuurlijk ook nog het verhaal van haar zus...

Ook qua stijl is 'Zwart als ebbenhout' naar mijn gevoel weer wat beter dan zijn voorganger. De citaten en perspectiefwissels hoeven niet echt voor mij. In plaats daarvan had ik het verhaal wat meer 'body' gegeven.

Wat het boek rechthoudt zijn de vlotte en toch poëtische schrijfstijl, de vaak onverwachte wendingen en de doorgedreven vormgeving. Volgende keer een dikker boek?

woensdag 7 januari 2015

Salla Simukka, Wit als sneeuw

Lumikki is op citytrip in Praag en wordt er aangeklampt door Lenka, die beweert haar zus te zijn. Al snel wordt de grond te heet onder de voeten van beide meisjes. 

In dit tweede deel in de driekleurige reeks rood-wit-zwart begint Lumikki te graven in de geheimen van haar familie, maar wordt ze vooral geconfronteerd met de macht van sektes en media. Allemaal interessante gegevens op zich, maar de combinatie werkt op de een of andere manier niet. De achtervolgingen zijn heel gelijkaardig aan die in boek één, de citaten komen wat geforceerd over, de perspectiefwissels zijn niet zo interessant... 

Is het nieuwe eraf? Lag de druk om een vervolg op de tafel te hebben te hoog? 'Wit als sneeuw' viel in elk geval tegen. Toegegeven, het onderwerp sektes ligt me minder, maar het boek mist duidelijk wat diepgang, bijvoorbeeld in de personages. Lenka blijft tweedimensionaal, net zoals de journalisten die Lumikki ontmoet. Bovendien worden haar ontsnappingskunsten hoe langer hoe ongeloofwaardiger en blijken haar opmerkingsgave en speurzin beter dan die van Sherlock Holmes, CSI en Rik Ringers samen en neen, dat is niet bedoeld als compliment. 

Niets dan kommer en kwel? Ach neen, ik heb het boek in een wip en een zucht uitgelezen en mijn tenen hoefden zich niet al te vaak te krullen. Simukka kan best vlot schrijven, maar net omdat je dat weet, verwacht je veel meer. Op naar deel drie, dus: 'Zwart als ebbenhout', en hopen dat het deze tegenvaller weet goed te maken.

zaterdag 3 januari 2015

Salla Simukka, Rood als bloed

Lumikki (Sneeuwwitje) raakt tegen wil en dank betrokken in een vuile zaak met rode bankbriefjes. Wat is er gebeurd met Natalia? Waar is het geld gebleven? Welke rol speelt Elisa's vader in dit alles? 

Waar Simukka in 'Spoorloos' en 'Een andere wereld' nog wat te nadrukkelijk met een Plan werkt, leest 'Rood als bloed' veel meer als een organisch geheel. Het planmatige is zeker niet weg. Alleen al het feit dat er nog een 'Wit als sneeuw' en 'Zwart als ebbenhout' volgen, zegt genoeg. Toch worden de sprookjesverwijzingen subtieler verweven dan in haar eerste boeken en krijgen de hoofdpersonages meer schakeringen dan de titels van de trilogie laat uitschijnen.

Het einde wordt op een kier gezet, terwijl dat niet hoefde: een open einde had het boek niet minder sterk gemaakt. Gelukkig wordt niet alles dichtgemetseld en -belangrijk- blijven er nog voldoende vragen over voor deel twee en drie, zonder dat de auteur al te afhankelijk blijft van dit eerste deel.

De bib had de drie delen staan. Ik weet wat doen de komende dagen...

Salla Simukka, Spoorloos/Een andere wereld

Een Finse auteur die de laatste jaren zo wordt gepromoot dat je er onmogelijk voorbij kunt zonder ten minste een boek in handen te nemen en er eens door te bladeren is Salla Simukka. Ze schrijft voor jongeren, is bezeten van sprookjes en belooft in 'Een andere wereld' het antwoord op alle mysteries uit 'Spoorloos', dat begint met Emmi, een vijftienjarig meisje dat ontdekt dat niet zij zelf, maar alle anderen van de aardbol verdwenen lijken. Wat is er aan de hand? 

Het is heel moeilijk om meer te vertellen zonder delen van de plot prijs te geven, maar ik doe een poging. In 'Spoorloos' vind je de opdeling in verschillende categorieën mensen zoals je ze ook in 'Divergent' vindt en -spoiler alert- het 'Truman Show'-gehalte ligt bijzonder hoog. Wel krijg je een geslaagde clash van interessante personages wanneer Emmi tot de ontdekking komt dat er meer jongeren in haar situatie zijn. 

'Een andere wereld', het vervolg, wisselt van perspectief. De hoofdpersoon is dit keer een jongen die zijn kant van het verhaal aan Emmi vertelt. 

Vlot geschreven, ambitieus van opzet, deels geïnspireerd op bekende voorbeelden en deels origineel... Simukka krijgt van mij het voordeel van de twijfel.