Wat moet ik denken van deze 'Liefde bij wijze van spreken'? Dat er van liefde weinig sprake kan zijn in het hele verhaal? Dat het te veel een verhaal over het schrijven zelf is? Dat ik nog steeds geen vat heb op de personages, maar dat ze dat ook niet op elkaar hebben? Dat het me toch niet tegengevallen is, ook al was het niet wat ik ervan verwacht had?
Drie mannen en een vrouw. Broer en zus die elkaar niet kunnen uitstaan, vader en moeder die een kind maakten zonder fysiek contact. Geen van de drie kan het goed met de anderen vinden, terwijl ze elkaar toch blijven opzoeken.
Waar stoor ik me aan? Dat de lezer zo vaak rechtstreeks aangesproken wordt. Het pedante toontje dat geregeld opduikt, het overdreven plechtige taalgebruik dat ermee samen gaat. Dat je onmogelijk helemaal ondergedompeld kunt worden in het verhaal.
Waarom heb ik het toch helemaal uitgelezen? Omwille van de vaak prachtige omschrijvingen en vergelijkingen: origineel en raak, zonder oeverloos lang te worden. Omwille van de spanning die in de onderlinge relaties blijft hangen. Omdat vooral Jasper en Vera intrigeren. Omdat de vijf hoofdstukken telkens zo netjes een zekere afronding krijgen, waardoor ze duidelijk afgebakend worden.
Het eindoordeel? Het compromis, zeker... Weggeblazen ben ik zeker niet, maar de moeilijke zoektocht naar authenticiteit en de vraag wat je ervoor wilt opgeven is boeiend. Een catastrofe was het evenmin. Jammer dat een personage als Vera onderbelicht bleef. Rebelleert ze tegen haar merkwaardige ontstaansgeschiedenis, of alleen omdat ze een puber is? Hoe gaat zij om met de tumultueuze familiegeschiedenis? Heel wat om over na te denken... en dat op zich kan zeker niet slecht zijn.
