Even geleden

Je kijkt even om en voor je het weet dateert je vorige bericht van twee jaar geleden... Dat betekent niet dat ik al die tijd niets gelezen heb, integendeel. De behoefte daar iets over te publiceren was er gewoon niet. Geen idee trouwens of het nu langer gaat duren, geen idee ook of veel mensen lezen wat ik schrijf over wat ik lees. Dat is tegelijk het uitdagende en het afstotende aan het maken van een blog. 

Genoeg gemijmer. De cupcakes die in de oven staken zijn klaar, dus laat ik me daar eerst mee bezig houden. En daarna? Lezen en een verslagje tikken. Geniet er mee van!

Ned Beauman, Boxer Beetle

Een boeiende roman over kevers en Hitlermemorabilia? Ned Beauman schreef er een. Toegegeven, er is heel wat puzzelwerk aan "Boxer beetle" en dat neemt behoorlijk wat pagina's in beslag, maar eenmaal gelanceerd is de sky de limit. 

Sympathieke personages zijn er amper te vinden, maar daar is het Beauman niet om te doen. Sinner, de boxer, is een rauwe kerel, slachtoffer van zijn moeilijke thuissituatie en prooi van Erskine, keverbestudeerder en laffe manipulator. Op een vreemde manier raken hun levens verweven. Dat alles wordt uitgeplozen door Kevin en de 'Welshman', memorabiliajagers, of hoe noem je dat?

De plot is even realistisch als ongeloofwaardig, maar ook daar is het dit boek niet om te doen. Het schetst vooral een grim-humoristisch beeld van Het Slechte in De Mens en onze lachwekkende pogingen iets met ons leven aan te vangen.

Stephen Fry, The Stars' Tennis Balls

Zelfs geen ballenjongens zijn we. De sterren katapulteren ons van het ene naar het andere tennisvak. Wij krijgen de slagen en de impact, ook al lijken we tussendoor te zweven. 

Maandags moet ik vaak een halfuurtje wachten tussen twee muzieklessen van dochters door. Gelukkig is er een bib aan de overzijde van de straat en ga ik daar af en toe wat tijdverdrijf halen. 

Stephen Fry is geen onbekende, natuurlijk, ook al had ik nooit eerder een boek van hem gelezen. Van tv kende ik hem ook al niet echt, al moet ik hem daar wel al eens hebben gezien. Het best ken ik hem van de boeiende tv-reeks over taal, die ik op dvd heb liggen (en waarvan de naam me zo meteen wel te binnen schiet maar nu even niet).

Uitgelezen heb ik de sterrentennisballen nog niet, maar halverwege ben ik wel al zeker van het volgende: sublieme stijl, frisse ideeën, toch ook volop actie... Ik ben nu al helemaal verkocht. 

Ned en Portia zijn ontzettend verliefd op elkaar, maar het noodlot slaat toe wanneer skipper Paddy Ned een brief meegeeft en Ashley zijn 'vriend' een jaloerse hak wil zetten door hem te laten oppakken omwille van drugsbezit. Die drugs, daar liggen de cops niet wakker van; de explosieve inhoud van de brief daarentegen... Ned wordt ondergebracht in een soort van psychiatrische vergeetput, waar hij Babe leert kennen, een wijze oudere man die hem de regels van het schaken bijbrengt, maar hem vooral toont hoe hij zichzelf kan terugvinden na de hersenspoeling die hij had moeten ondergaan.

De tweede helft wordt het verhaal op zijn kop gezet. Actie en geweld krijgen de overhand en ik ben er nog niet helemaal uit of ik daar blij mee ben of net niet. Tegelijk is het nog altijd wel fantastisch goed geschreven, zowel qua taal als qua plot.

Peter Terrin, Monte Carlo

Het tweede boek dat ik tussen de Gouden Boekenuilkandidaten door las stond al wekenlang op mijn verlanglijst. De prachtige foto op de voorkaft zal wel een rol gespeeld hebben, maar het thema ongetwijfeld nog veel meer. 

Het basisgegeven is simpel: een man gaat ten onder aan het gebrek aan erkenning voor zijn heldendaad, het redden van een diva. 

Eenvoudig geschreven en meeslepend, maar tegelijk ook nogal voorspelbaar: je verwacht niet dat Deedee ineens toch voor zijn deur zal staan om Jack Preston haar verontschuldigingen aan te bieden. 

Mooi? Ja, best wel. Een kandidaat-winnaar van een literaire prijs? Wat mij betreft niet.

Niña Weijers, De consequenties

De terechte winnaar van de Lezersjury van De Gouden Boekenuil...

Mijn eerste impressie: 
"Ongeveer honderd bladzijden ver. Blij dat ik dit boek bewaard heb voor laatst. Fris en interessant tot nu toe."

Mijn eindoordeel: 
"Sterrentijd. Wat een verademing om dit boek te kunnen lezen na de beklemmende wereld van 'Het Hout'. De vrijheid van schrijven die Thomas Vanderveken al vernoemde is één van de redenen waarom ik dit boek zo geweldig vind. De vele originele observaties en het o zo relevante thema twee andere. Het is wel een boek dat ik graag nog eens opnieuw wil lezen nu ik weet hoe het afloopt, om alle verhaalelementen netjes op hun plaats te duwen. Van mij mag dit boek de Gouden Boekenuil winnen."

Mijn tekst voor het juryrapport:
"Wat een vrijheid van schrijven! Samen met vele originele observaties en het o zo relevante thema is dat dé reden waarom dit boek de Gouden Boekenuil dubbel en dik verdient. Het is wel een boek dat ik graag nog eens opnieuw wil lezen nu ik weet hoe het afloopt, om alle verhaalelementen netjes op hun plaats te duwen, maar hoe fijn is het om niet één, maar meerdere keren van het zelfde boek te kunnen genieten? De consequentie van zoveel talent kan alleen een bekroning zijn."

Jeroen Brouwers, Het Hout

Eerste bericht op de website van de Gouden Boekenuil:

"Anderhalve week al ploeter ik me door 'Het Hout'. Ruim over de helft ben ik intussen en hoewel ik niet kan ontkennen dat het bijzonder knap geschreven is, heb ik toch moeite om door te zetten. Dat het schandelijk is wat daar gebeurde staat buiten twijfel, maar dat wist ik zonder dit boek ook. Wat er met de jongens gebeurde is van bij het begin al duidelijk, de laffe en passieve rol van Bonaventura eveneens. Op de een of andere manier gebeurt er tegelijk heel veel en ongelooflijk weinig, zodat ik het gevoel heb rondjes te draaien. Ik heb me voorgenomen elk boek van begin tot einde uit te lezen en dat zal ik ook doen, maar hoe stilistisch sterk ook, deze Brouwers valt me voorlopig eerder tegen dan mee."

Mijn eindoordeel is blijkbaar van de website geveegd. Een grote kentering is er niet echt meer gekomen. Bonaventura slaagt erin zich los te werken uit het verstikkende milieu, ja. Door de invloed van een vrouw die hij ontmoet. Dat herinner ik me, en dat ik het boek drie sterren heb gegeven. Overrated, naar mijn bescheiden mening, deze Brouwers.

Rob Van Essen, Hier wonen ook mensen

Waarom kan ik niet genieten van 'Hier wonen ook mensen'? Het openingsverhaal -kort, clever en verrassend- was toch niet zo slecht? Het verhaal met de vier dames gedurfd, dat over de spinnen beklijvend? 

De personages zijn vaak merkwaardige figuren. Ze jagen een droom na, een illusie of een waanbeeld. Sommigen zijn -erger nog- lang geleden daarmee opgehouden. Bijna allemaal ontdekken ze dat het leven vol teleurstellingen en tegenslagen zit. De verteller is vaak een kind of een wat naïeve man. Ze raken zijdelings ergens bij betrokken, maar lijken niet echt deel uit te maken van de belangrijkste gebeurtenissen, alsof ze die niet helemaal begrijpen. 

Slecht geschreven zijn de verhalen absoluut niet. In telkens maximum veertig bladzijden -maar meestal veel minder- staat geen komma of koppelteken te veel. Elk element wordt gebruikt voor de plot of de sfeer. Van Essen verrast en zet -meestal- op het verkeerde been. Qua originaliteit laat hij iedereen het nakijken. Minder dan drie sterren toekennen is hem onrecht aandoen. 

Toch raakt het me niet echt. Het is alsof ze té onderkoeld, té afstandelijk geschreven zijn. Wat me ook soms stoorde: net de vragen waarop je het antwoord met alle geweld wil weten bleven onbeantwoord, terwijl andere aspecten uitvoeriger werden belicht. 

Ik hou van verrassing en originaliteit, maar het harde, naar het cynische neigende in veel verhalen in deze bundel is aan mij niet besteed.