Sabine Dardenne, Ik was twaalf en ik fietste naar school

Het is met enige schroom dat ik begin aan 'Ik was twaalf en ik fietste naar school'. Wat gaat het mij aan wat Sabine Dardenne allemaal heeft doorstaan in de macabere kelders van Dutroux? Tegelijk ga ik ervan uit dat het meisje iets uitzonderlijks heeft meegemaakt, haar verhaal wil vertellen, en dat ze zelf wel de grenzen zal bewaken van wat ze wel en niet kwijt wil. Het woord 'moedig' flitst door mijn hoofd. Waar haalt ze de veerkracht vandaan om haar leven weer op de rails te zetten? Nog voor ik het boek gelezen heb, ben ik er al voor gewonnen...

Drie dagen later en ik heb het boek uit... Vreselijk wat Sabine Dardenne en de andere slachtoffers moeten doorstaan hebben. Vreselijk ook dat ze er telkens opnieuw mee geconfronteerd worden. Rond deze tijd doet Dutroux namelijk een aanvraag tot penitentiair verlof. Ik kan me voorstellen dat het voor Sabine en Laetitia op zo'n moment weer allemaal wat opnieuw begint, hoe goed ze hun leven ook hebben opgenomen. 

'Ik was twaalf' is het relaas van een meisje dat van haar fiets werd geplukt en werd opgesloten door een psychopaat tot ze tachtig dagen later pas werd bevrijd. Met het boek wil ze voor eens en altijd een antwoord bieden op alle lastige vragen die mensen haar maar blijven stellen, ook al kennen ze het meisje niet of amper. We leren Sabine kennen als een assertieve jongedame met een klare kijk. Haar agressor schildert ze af als een vieze, geslepen idioot. 

Hoe vlot het ook geschreven is, dit boek is geen makkelijke lectuur. Dat mag het ook niet zijn. Het is confronterend, het grijpt naar de keel en het roept eens te meer vragen op in verband met ons rechtssysteem. Vooral is het een getuigenis van een sterke vrouw die wil afrekenen met al het onrecht dat haar wordt aangedaan.