Veertien. Dat is de leeftijd waarop je jezelf wilt losmaken van je ouders, maar meer dan ooit beseft dat je aan hen vastzit, willen of niet. Alex' vader en moeder blinken allebei uit door afwezigheid, vooral wanneer ze aanwezig zijn. Dus zwemt hij. Voor goud. Met Yannick, Olympisch kampioen, zijn coach.
Met Alex heeft Do Van Ranst opnieuw een getormenteerde jongere neergezet. De jongen valt van de ene vervelende in de andere gênante situatie en probeert vooral niet onder te gaan in het zwembad van fantasie, aandachttrekkerij en het gebrek eraan. Met Carlos en Alex' vader alleen al ontbreekt het 'De engel Yannick' niet aan karikaturale personages, maar op de een of andere manier slaagt de auteur erin om ze overtuigend neer te zetten. Dat het hele verhaal zich in Parijs afspeelt, is zowat het enige dat onnatuurlijk aandoet. Er lijkt geen enkele duidelijke reden voor. Of het moest het Musée Rodin zijn.
Hondertwintig bladzijden later tik je de badrand aan. Buiten adem. 'Olympisch goud', denk je. En: 'Gek. Maar mooi.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten