Het mag er dan dun en licht uitzien, 'The Sea' vereist ervaren matrozen die niet bang zijn om een halve roman rond te dobberen alvorens ze vaste voet aan de grond krijgen. Booker Prize Winner of niet, ik had Banvilles bekendste bijna opgegeven. Bijna, want tussen de oeverloze herinneringen van hoofdpersonage Max Morden doemt een Tragische Gebeurtenis op en, wat nog belangrijker is, die overpeinzingen zijn uitgebreid en beeldrijk, maar vooral erg raak en vaak poëtisch beschreven.
Je mag 'The Sea' dus niet te snel willen lezen. Max heeft heel wat te verwerken: de dood van zijn vrouw, bijvoorbeeld. De vele herinneringen aan de Graces. 'Je leeft in het verleden', vertelt zijn dochter hem. De man wil zich verzetten, maar kan alleen toegeven dat ze gelijk heeft.
In deel twee wordt het schip langzaam vlot getrokken. De personages krijgen een vastere vorm en ook de onderlinge relaties worden langzamerhand duidelijker. Is er een haven in zicht?
Banvilles schrijfstijl werkt ontmoedigend en aanmoedigend tegelijkertijd, dat vertelde ik al. Heel opvallend daarbij is dat hij zichzelf voortdurend corrigeert, alsof je naast hem staat terwijl hij het verhaal aan het uittikken is en zegt: 'Zo wil ik het hebben. Zo was het. Of nee, niet helemaal. Misschien was het eerder zo.' Het resultaat is een heel genuanceerd en gelaagd boek waarbij de belangrijkste vragen beantwoord worden, maar de twijfel en de onrust blijven nazinderen.
'The Sea' vereist een grote inspanning en een vrij uitgebreide woordenschat voor wie het boek in de oorspronkelijke taal leest, maar is die moeite ook meer dan waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten