Lisa Boersen, Hotel Tussentijd

Wat doe je als één van de dochters zo'n grote fan van een boek is dat ze wel twee of drie exemplaren uit de bibliotheek zou willen ontlenen? Dan lees je dat toch, niet?

'Hotel Tussentijd' is een plaats waar ieder van ons wel eens met vakantie wil. Tussentijd mag je gerust interpreteren als een 'time-out', even uit het hectische bestaan stappen om daarna met frisse moed te herbeginnen, je fouten onder ogen te zien en door te gaan. 

Wat klinkt als iets vrij psychologisch krijgt de aanstekelijke vorm van een vrolijk kinderboek, waarin een meisje, een jongen, een dame en een minister via hun wc in het merkwaardige hotel belanden. 

Heeft mijn dochter gelijk? Natuurlijk heeft ze dat! Het 'Hotel' is een heerlijk boek met prachtige tekeningen van Lars Deltrap. Je leest het in één lange adem uit, maar net als de hotelgasten hou je graag minstens één gedachte eruit over. 

Hatice Ava en Guy Didelez, Omdat ik niet wou kussen...

'Omdat ik niet wou kussen...' is het verhaal van Hatice Ava, die op 14 februari 2010 in de hals werd gestoken. Hoewel het er even heel slecht voor haar uitziet, herstellen de wonden vrij snel. De angst die de aanranding met zich meebracht is een heel ander verhaal. Ook wat de media van het voorval maken en de vele al dan niet gepaste reacties die erover verschijnen hebben een enorme impact op de tiener. Samen met Guy Didelez schreef ze de gebeurtenissen van zich af.



Waargebeurde verhalen voelen altijd een beetje vreemd en ongemakkelijk. Dat was eerder al toen ik Sabine Dardennes boek las, het is bij Hatice niet anders. Grote boosdoener in het hele verhaal is opnieuw de publieke opinie, gevoed door slordige, al te gretige berichtgeving. Je vraagt je af waarmee sommige mensen zich willen bemoeien zonder ook maar iets van iemand anders leven af te weten. 

Nu goed, 'Omdat ik niet wou kussen...' is in de eerste plaats het verhaal over Hatice zelf, over de lastige weg die ze moet afleggen om haar leven weer op te pakken en zin te geven, over hoe onzichtbare wonden een ingrijpendere impact kunnen hebben, over onrealistische verwachtingen van de buitenwereld, over de zoektocht naar de dader.

Guy Didelez wist het zo te structureren dat je geboeid blijft lezen en dat je hoopt dat Hatice nu stilaan de ruimte krijgt om wat er drie en een half jaar geleden gebeurde definitief een plaats te geven.

Marian De Smet, Rotmovie

Rotmovie is een adolescentenroman, gebaseerd op het idee van een roadmovie, of eerder nog, op Jack Kerouacs 'On the road', een referentie die letterlijk aan bod komt in het verhaal, als een flard metaverhaal. Het is niet het enige absurde aan dit boek.

Eppo en Tabby zijn elkaars tegenpolen. Allebei zijn ze op de loop voor hun gevoelens, voor hun opgekropte verdriet. Afweermechanismen genoeg: eindeloos praten, zwijgen en dagdromen, kwaad worden. Allebei zitten ze vast in een zuigend moeras. Tot er een hand wordt uitgestoken.

Heel wat interessante ideeën worden in deze Rotmovie met elkaar in contact gebracht. Eppo is de zoon van Anke en Hendrik, voor wie duurzaamheid een levenshouding is en die hun zoon opvoeden met een openheid die de Europese grenzen doet blozen. Wanneer Maarten, zijn pleegbroer, in Eppo's leven komt, worden die grenzen duchtig met voeten getreden. De twee jaar oudere zoon van een drugsmama is geen oen, maar pingpongen van het ene naar het andere pleeggezin heeft littekens nagelaten, littekens waarvoor hij zelf mee verantwoordelijk is, maar waar ook veel foutgelopen goede bedoelingen tussen slopen. Voor Eppo staat de wereld stil wanneer die van Maarten abrupt stopt met draaien.

De achttienjarige Tabby heeft een relatie met de twaalf jaar oudere Robby. Hoewel haar situatie heel wat minder uitgebreid aan bod komt, is ze minstens even boeiend, want hoeveel kans op slagen heeft zo'n relatie, vooral wanneer die Robby ook nog eens geregeld zes weken van huis weg is?

Rotmovie bevat wel een aantal verrassingen die ik niet wil verklappen in m'n bespreking. Ze geven het verhaal meer vaart en dat is iets wat roadmovies kunnen gebruiken. Marian De Smet weet met de nodige rijvaardigheid heel wat valkuilen te omzeilen, maar aan het eind van de rit blijft er nog heel wat onontgonnen terrein open liggen. 

Begrijp me niet verkeerd. Ondanks de wat flauwe titel is dit boek zijn KJV-nominatie zeker waard. De subtiliteit die de schrijfster aan de dag legt om de band tussen Eppo en Maarten weer te geven is bewonderenswaardig. Alleen hoop je dan al snel op nog meer diepgang en heb je nog naar heel veel het raden. Realistisch, dat zeker, en misschien een vervolg waard, maar ik bleef toch een klein beetje op mijn honger zitten, ondanks het niet onaardige einde.

Sanne de Bakker, De kleine Mozart op wereldreis

Wolfgang Amadeus Mozart. Een naam die nog altijd tot de verbeelding spreekt. Genoeg in elk geval om tijdens onze reis naar Oostenrijk op zoek te gaan naar sporen van de wereldberoemde componist. 

 

Iets wat de kinderen wel kon boeien was de Europese tournee van Wolfgang en Nannerl. In het Geburtshaus in de Getreidestrasse in Salzburg was er heel wat over te lezen en te bekijken. 

'De kleine Mozart op wereldreis' is uiteraard een fictionalisering van wat de jonge Wolf zoal meemaakt. Sanne de Bakker blijft vrij dicht bij de realiteit (en vertelt aan het einde wat echt gebeurde en wat ze zelf verzonnen heeft). In het verhaal speelt heimwee broer en zus parten en is Wolfgang pas echt tevreden wanneer het gezin terug in Salzburg is.

Er zijn enkele stukken die wat op elkaar lijken, maar hoe kan het ook anders, met zo'n eindeloze rij concerten en bestemmingen? Meestal word je gewoon meegesleurd door het enthousiasme van de muzikale wonderkinderen en hun successen. De mooiste passages vond ik de beschrijvingen van de muziekstukken: heel beeldrijk, en zo verteld dat het lijkt alsof de jonge componist zich helemaal verliest in zijn muziek.

'De kleine Mozart op wereldreis' is het eerste van twee verhalen uit de bundeling 'De jonge Mozart'. Reken maar dat ik het tweede verhaal, 'De jonge Mozart en het complot in Wenen' ook nog lees.