Meestal wanneer iemand me zegt: "Dit moét je gelezen hebben", dan huiver ik al een beetje. Ergens belandt de titel wel in een hoekje van mijn geheugen, maar vaak blijft het er zitten, op z'n knieën, handen boven het hoofd. Ook Bookerwinner 'Vernon God Little' is zo'n 'moetertje' dat ik enige weerspannigheid voelde. Het verhaal kende ik al in grote lijnen, dus waarom zou ik het boek ook nog eens lezen?
Onzin natuurlijk, dat wist ik ook wel. Een dag of tien geleden ben ik er dan toch maar eens aan begonnen...
Vernon Gregory Little is geen doorsnee jongen. So what, wie wel in de Grote Literatuur? Probleem: hij wordt ervan beschuldigd zowat de halve school te hebben uitgemoord (klein beetje overdreven, maar toch). Alibi? Mmmm... Eigenlijk wel, maar laat dat nu bijzonder gevoelig liggen. Vernon heeft een stoelgangprobleem en dat zorgde voor een aantal complicaties.
In een ideale wereld is zelfs een delicaat onderwerp snel van de baan, maar niet in Martirio, de plaats waar Little opgroeide. Een saaie plaats, waar je bij wijze van spreken al eens een paar medeleerlingen... Fout grapje, gezien de recente schietincidenten.
En ja, het boek is zo grappig als er wordt beweerd. Op het gevaar af te veel prijs te geven: Vernon wringt zich in afschuwelijke bochten om een mogelijk compromitterend vuurwapen te verbergen. Tevergeefs: het wapen wordt gevonden. Klein detail: het is slechts één van de maar liefst negen wapens die opduiken in de zoekactie. Humoristisch? Ja, maar tegelijk een loeiharde sneer naar een maatschappij waar wapengeweld wordt verheerlijkt. Ter illustratie dit gênante filmpje. (Een woordje uitleg daarbij.)
Maar terug naar het boek. Eerlijk is eerlijk, DBC Pierre weet zijn lezers perfect op het verkeerde been te zetten. Heerlijk is dat. Minder prettig vond ik de soms wat langdradige passages wanneer Vernon geconfronteerd wordt met mams meidenclubje. De taal is dan weer doorbijten, want vrij platte Amerikaanse slang. Het draagt bij tot de couleur locale en het realismegehalte en het humoristisch effect, maar het is soms ploegen en gissen naar de juiste betekenis. Misschien moet ik maar wat meer Amerikaanse films zien.
Overall: geen spijt van gehad, want het bevat enkele schitterende scenes (Lasalle bijvoorbeeld, wat een heerlijk personage en wat een heerlijke 'twist'), maar toch een paar keer op een zandbank gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten