donderdag 15 augustus 2013

Walter Van de Velde, De Lichttoren. Het ware verhaal van Lili en Marleen.

Het VTM-feuilleton heb ik nooit gezien en daar heb ik ook absoluut geen behoefte aan. Dat is een vooroordeel, dat geef ik eerlijk toe, maar iets zegt me dat ik mijn eigen smaak hiermee juist inschat. Met het boek zijn natuurlijk twee belangrijke verschillen gemaakt: het medium is anders en het verhaal is echt gebeurd. Met enig voorbehoud besluit ik het een kans te geven...

Het eerste hoofdstuk is hard maar goed. Lili slaat met haar ouders op de vlucht voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, maar wordt door een wrede speling van het lot gebombardeerd tot wees. Letterlijk. Ze vindt een onderkomen in het ruwe Antwerpse Schipperskwartier, waar ze als boerendochter serieus uit de toon valt, maar zich op een merkwaardige manier weet te handhaven. Voor ze het goed en wel beseft raakt ze op een vreemde manier betrokken bij heel wat verschillende facetten van de oorlog.

Daarin ligt meteen ook de kracht van het verhaal. Lili's perspectief is ideaal om veel aspecten van de oorlog en de impact op het dagelijkse leven te schetsen. Lili zelf blijft er eerder oppervlakkig uitgewerkt onder. Ze evolueert wel als personage, maar blijft nogal eenzijdig. Dat geldt nog veel meer voor de andere personages. Gierige nonkel Rik, onuitstaanbare Nieke, vuilbekkende Ida, naïeve Hans... De clichés liggen voortdurend op de loer.

Toch was dit verhaal niet echt een tegenvaller. Het sappige Antwaarps stak geregeld tegen, maar gaf het verhaal tegelijk ook zijn couleur locale. De stereotype karakters deden misschien naar meer diepgang verlangen, maar brachten ook de nodige humor met zich mee. Vaak klonk het oorlogsverhaal nog te positief, maar het eerste en laatste hoofdstuk gaven er toch een scherp randje aan. Bovendien leest het als een trein, wat de balans positief deed overhellen. 

1 opmerking: