'Tongkat' dateert al van 1999, lees ik op de achterflap van Peter Verhelst zijn recentste roman. Ik was helemaal weg van het zintuiglijke, sprookjesachtige van zijn doorbraakroman, al begreep ik er uiteindelijk weinig van. Een en ander kan te maken hebben met hoe lang ik erover gedaan heb om het boek helemaal te lezen: maanden!
Andere boeken volgden: 'Zwellend fruit', 'Memoires van een luipaard', het monumentale 'Zwerm', de dichtbundel 'Nieuwe sterrenbeelden', het dunne 'Mondschilderingen' dat zich situeert in het Brugse Minnewaterpark,...
Toen ik hoorde over 'De allerlaatste caracara ter wereld' was Verhelst al enkele jaren verbannen naar een achterhoekje in m'n geheugen. Waarom? Geen idee. Op zoek naar een boek van Dimitri Verhulst kwam ik hem tegen in de plaatselijke bibliotheek. Waarschijnlijk was ik de eerste ontlener.
Caracara's zijn gek uitziende roofvogels. Arenden, uilen, condors, valken, gieren: die kende ik allemaal al, maar over de caracara had ik nog niet gehoord toen ik het dier in actie zag in de zoo. Een druk kereltje, in tegenstelling tot de meeste andere roofvogels in de kooien. Hem aaien was geen optie.
Om maar te zeggen dat ik hoge verwachtingen had toen ik aan 'De allerlaatste' begon. Een apocalyptische roman? Verhelst over het verdwijnen van biodiversiteit?
Met biodiversiteit heeft het niet zo veel te maken, met het einde van de wereld al helemaal niet, maar verdwijnen en verschijnen spelen een belangrijke rol. Vrouwen die zomaar uit het water opduiken, aanspoelen op een paradijslijk eiland, bijvoorbeeld. De onrust die dat met zich meebrengt.
Misschien is dat nog wat het scherpst in beeld wordt gebracht: hoe (sinds 9/11?) alles in het teken moet staan van preventie en veiligheid, ook als dat betekent dat privacy en intimiteit eraan moeten. De komst van de soldaten op het eiland illustreert dat perfect.
Hoofdrolspelers zijn Victor Duval, een Belgische arts en Coriolan, een priester. Beiden redden levens, maar de een voor en de ander na de dood, zo zeggen ze zelf. 'Madame' en Cassandra vervolledigen het lijstje. Zij veranderen Duvals leven op een ingrijpende manier.
De kracht van 'De allerlaatste caracara' ligt vaak in wat niet gezegd wordt. Beletseltekens komen vaak voor. De vrouwen die aanspoelen zeggen helemaal niets. De eilandbewoners protesteren in stilte tegen de soldaten.
Zoals meestal bij Verhelst moet je als lezer de zinnen vervolledigen, de beelden afwerken, maar toch is de stijl anders dan wat ik in 'Tongkat' of 'Memoires van een luipaard' gewoon was geraakt. De zinnen zijn korter, preciezer, meer to the point, alsof de vogel uit de titel er zijn snavel in heeft gezet.
Verwachtingen ingelost? Mja. Mneen. 'De allerlaatste caracara ter wereld' geeft zijn geheimen niet allemaal meteen prijs, maar dat is natuurlijk ook zijn kracht. Een boek om zeker nog eens opnieuw te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten