zaterdag 14 september 2013

Marian De Smet, Rotmovie

Rotmovie is een adolescentenroman, gebaseerd op het idee van een roadmovie, of eerder nog, op Jack Kerouacs 'On the road', een referentie die letterlijk aan bod komt in het verhaal, als een flard metaverhaal. Het is niet het enige absurde aan dit boek.

Eppo en Tabby zijn elkaars tegenpolen. Allebei zijn ze op de loop voor hun gevoelens, voor hun opgekropte verdriet. Afweermechanismen genoeg: eindeloos praten, zwijgen en dagdromen, kwaad worden. Allebei zitten ze vast in een zuigend moeras. Tot er een hand wordt uitgestoken.

Heel wat interessante ideeën worden in deze Rotmovie met elkaar in contact gebracht. Eppo is de zoon van Anke en Hendrik, voor wie duurzaamheid een levenshouding is en die hun zoon opvoeden met een openheid die de Europese grenzen doet blozen. Wanneer Maarten, zijn pleegbroer, in Eppo's leven komt, worden die grenzen duchtig met voeten getreden. De twee jaar oudere zoon van een drugsmama is geen oen, maar pingpongen van het ene naar het andere pleeggezin heeft littekens nagelaten, littekens waarvoor hij zelf mee verantwoordelijk is, maar waar ook veel foutgelopen goede bedoelingen tussen slopen. Voor Eppo staat de wereld stil wanneer die van Maarten abrupt stopt met draaien.

De achttienjarige Tabby heeft een relatie met de twaalf jaar oudere Robby. Hoewel haar situatie heel wat minder uitgebreid aan bod komt, is ze minstens even boeiend, want hoeveel kans op slagen heeft zo'n relatie, vooral wanneer die Robby ook nog eens geregeld zes weken van huis weg is?

Rotmovie bevat wel een aantal verrassingen die ik niet wil verklappen in m'n bespreking. Ze geven het verhaal meer vaart en dat is iets wat roadmovies kunnen gebruiken. Marian De Smet weet met de nodige rijvaardigheid heel wat valkuilen te omzeilen, maar aan het eind van de rit blijft er nog heel wat onontgonnen terrein open liggen. 

Begrijp me niet verkeerd. Ondanks de wat flauwe titel is dit boek zijn KJV-nominatie zeker waard. De subtiliteit die de schrijfster aan de dag legt om de band tussen Eppo en Maarten weer te geven is bewonderenswaardig. Alleen hoop je dan al snel op nog meer diepgang en heb je nog naar heel veel het raden. Realistisch, dat zeker, en misschien een vervolg waard, maar ik bleef toch een klein beetje op mijn honger zitten, ondanks het niet onaardige einde.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten