maandag 11 november 2013

A.M. Homes, Vergeef ons

Ik raakte geïntrigeerd door 'Vergeef ons' na het lezen van een lovende Humorecensie. De kans is groot dat ik het boek anders nooit had opgemerkt: te Amerikaans, te dik, een onaantrekkelijke titel. Blijkbaar heb ik nogal wat vooroordelen bij het selecteren van mijn leesmateriaal...

Het boek stond tussen de aanwinsten in de bibliotheek, dus ik besloot het erop te wagen. Drie weken later zat ik aan pagina 160. De leentermijn was verstreken, maar ik wist genoeg: 'Vergeef ons' was bijzonder vreemd en bij momenten, zeker in het begin, vrij heftig, maar het sprak me genoeg aan om te willen voortlezen. Ik zette het op mijn verlanglijstje.

Enkele weken later kreeg ik het van mijn broer cadeau voor mijn verjaardag. Op dat moment lagen er heel wat andere boeken op de leestafel, maar Homes schoof mee op. Honderdzestig pagina's... Het duurde even voor mijn geheugen ze opgespoord had, maar vanaf dan was er geen houden meer aan. 

De resterende vierhonderd bladzijden gingen er in geen tijd door. Is het boek dan spannend? Neen. Gaat het duidelijk een bepaalde richting uit? Soms wel, meestal niet. Toch wil je voortdurend vooruit en gebeurt er op elke bladzijde weer iets nieuws. 

Centraal staat het verwerken van een tragisch familiedrama. George, Harolds broer, vermoordde zijn eigen vrouw. Harold wordt voogd van de kinderen, maar worstelt zelf ook met schuldgevoelens. Eén jaar lang probeert iedereen zijn leven een nieuwe richting uit te sturen. 

Nogal wat gebeurtenissen zijn bij de haren getrokken: Harolds succes bij de vrouwen, Amanda die haar demente ouders gewoon 'dumpt', Nateville,... Toch past het allemaal wonderwel ineen. Meer nog: de overdrijvingen relativeren de traumatische gebeurtenissen en voegen wat noodzakelijke lichtheid toe. 'Vergeef ons' is, behalve in de titel, nooit pathetisch. 

Soms had ik al eens het gevoel dat ik te weinig voeling had met de Amerikaanse samenleving, of dat ik onvoldoende wist over bepaalde joodse gebruiken, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik heb me meer dan vijfhonderdvijftig bladzijden lang kostelijk geamuseerd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten