Ed Franck is een icoon, een mijlpaal in de Vlaamse jeugdliteratuur. Ik heb al heel wat boeken van hem gelezen: 'Zomer Zeventien', 'Geen wonder dat moeder met de goudvissen praat' en bijna de hele reeks bewerkingen van klassieke verhalen, en dan was ik het geweldige 'Huis van eb en vloed' bijna vergeten. De titels hoefde ik niet eens op te zoeken, ik ken ze uit mijn hoofd. Ze zijn een deel van mijn literaire bagage geworden. Ik hoef er dus geen kindertekeningetje bij te maken wanneer ik vertel dat ik met veel goesting aan 'Hoe Seppe ondanks alles zijn zestiende verjaardag haalde' begon. Een dikke kanjer, dat wel, maar het boek was genomineerd voor de KJV en had al heel wat lovende recensies gekregen. Waarom had ik het nog niet gekocht, eigenlijk? De bibliothecaresse vertelde me dat het verhaal zich makkelijk liet lezen, dat het grappig was, zelfs dat de auteur wat 'droger' is in het echt. Allemaal goede voortekenen, dus.
Waren mijn verwachtingen te hoog gespannen? Honderd bladzijden ver krulden mijn tenen al ontelbare keren. Bij het geforceerde politieke correcte profiel van Seppes moeder. Bij de overdaad aan 'weetjes' en gekunstelde tienerachtige trekjes, waardoor Francks hoofdfiguur meer op een stripfiguur dan op een echte sixteenager gaat lijken. Bij de steeds karikaturalere situaties. Bij het onvermogen om de ongewone en interessante levenskeuzes van vooral Elly, Seppes moeder, en Wout, haar man, vol te houden. Vooral de verwijzingen naar het katholieke geloof zijn hemeltergend. Elly is atheïst, maar toch wordt God er te pas en te onpas bij betrokken.
Om maar te zeggen dat ik meermaals de indruk kreeg dat Ed Franck worstelde met zijn eigen ideeën, opinies en inzichten, alsof er zich een confrontatie afspeelde tussen waar hij echt in gelooft en wat hij vindt dat hij zou moeten geloven. Dat gegeven zou een ongelooflijk intrigerende historie kunnen opleveren, maar op de een of andere manier doet 'Hoe Seppe enzovoort' dat niet.
Jawel, het boek staat vol verrassende flitsen en op-het-verkeerde-been-zetters, maar het is de spreekwoordelijke mayonaise die niet bindt. Tot mijn afgrijzen moest ik vaststellen dat ik Ed Franck niet geloofde wanneer hij een feministische Elly neerzette, een ongebonden Wout, een taalvirtuoze Seppe. Al even storend vond ik het om te zien hoe heel wat op zich interessante mogelijkheden onbenut bleven: een vluchthuis voor vrouwen moet toch een schat aan indringende verhalen bevatten? Meer dan enkele zinnetjes worden er niet aan besteed. In een boek van meer dan een half ton pagina's...
Al even erg vond ik de vele vooroordelen die in het boek slopen, ondanks het slechten van een heleboel andere vooroordelen. Mensen in een duur restaurant zitten vol botox of ontduiken belastingen. Sommigen allicht wel, anderen vast niet. Vreemde, vrij zinloze beweringen die het verhaal oneer aandoen.
Honderdtwintig bladzijden. Zo lang heb ik het ongeveer uitgehouden. Toen was ik het beu. De betweterige alwetende verteller, de vele losse gebeurtenisjes, het werkte me te veel op mijn zenuwen. Jammer. Ander en beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten