maandag 16 december 2013

Sokal, Canardo 22, De oude eend en de zee

Hemingway, ik hoor het u graag denken. Of hoe Canardo met die bekende klassieker gaat lopen. Het antwoord is eendvoudig: niet. Ja, er is de oude vriend van inspecteur Canardo, kapitein Ballingway, uit het album 'De witte Cadillac', nu kapitein van een panoramische onderwaterboot voor toeristen en getrouwd met een veel jongere dame die hem van de fles houdt en hem drie maal per dag vertelt te zullen scheiden. En er is ook Momo le Mérou, de gestippelde tandbaars waar dit verhaal rond dobbert. Daar houdt de vergelijking zo ongeveer wel op.

Deze tweeëntwintigste Canardo sneert als vanouds cynisch links, rechts, boven en onder. Allemaal krijgen ze een rotte vis in het gezicht: Greenpeace, facebook, plastische chirurgie, verwende 'snotjong' op hun wii, hypercommerciële Hollywoodtekenfilms, politiek correcte bazelaars, kolonialisten en ex-kolonies, hotelmagnaten en ecotoeristen. En dan vergat ik haast nog de Aziatische markt voor 'erectiele' dierproducten...

'Aan wiens kant sta je eigenlijk', hoor ik iemand Sokal vragen. Cynisme kiest geen kant. Dat is tegelijk de kracht en zwakte van dit album: alles fileren is makkelijk, ook al gebeurt het met de nodige expertise. Misschien moet je 'De oude eend en de zee' lezen als een tijdsdocument, een satirische dwarsdoorsnede van hedendaagse trends, wat inhoudt dat de strip over een jaar of tien hopeloos verouderd kan zijn.

Het is trouwens een verrassend sober album: Canardo houdt het voor zijn doen behoorlijk nuchter (slechts drie dronken pagina's telde ik), zijn seksleven staat op een laag pitje en er wordt amper bloed vergoten. Dat mag ook al eens.

Een eindoordeel? Hmmm... 'De oude eend' is te goed om te verguizen, maar ik word soms wel wat moe van het eindeloze afkraken van alles en iedereen. Duurzaam toerisme en ecologie zullen vast hun zwakke punten hebben, maar hebben zeker hun bestaansrecht. Kinderen worden in de media misschien al te vaak op een voetstuk geplaatst, maar ze zo radicaal neerhalen is weer het andere extreem. Het doorprikken van allerlei heilige ballonnetjes gebeurt dan weer veel te weinig en dat waardeer ik wel ik deze strip. Het zal de tandbaarzen, gestippeld of gestreept, vast worst wezen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten