Wat ik over The Radleys wist voor ik erin begon te lezen? Bitter weinig, en dat bleek de ideale uitgangspositie. Een lovende recensie op een website voor adolescentenromans had me de weg gewezen, maar ik was al eeuwen geleden vergeten waarover het boek zou kunnen gaan. Het leek ook vrij evident: over een gezin en de problemen waarmee ze geconfronteerd worden, zeker? Dat is het ook, maar compleet anders dan je zou verwachten... en tegelijk ook weer niet.
Spreek ik in raadsels? Dat dacht ik al, maar ik doe het omdat ik nog niet te veel wil verraden. Het (eerste) kantelmoment, het etentje bij de buren, was eerst een lichte teleurstelling, maar tegen die tijd was ik al voldoende vertrouwd geraakt met de geëngageerde Clara en de fijngevoelige Rowan om te willen voortlezen.
'The Radleys' combineert verschillende literaire genres: adolescentenroman, thriller, detective, om over dat andere genre nog maar even te zwijgen. Het bevat nuance, spanning, humor, en zet de gebeurtenissen geregeld op hun kop, terwijl het ook verrassend rechtlijnig is. Op een bepaalde manier eindigt het boek zoals verwacht, ook al is dat heel lang totaal niet wat je denkt te kunnen verwachten.
De thema's zijn identiteit, relaties, liefde, wat je je bij een jongerenroman voorstelt, maar met genoeg vraagstukken om volwassenen mee te laten genieten. Centraal staan het 'Boek der onthouding' en de vraag of we onze instincten de baas kunnen, of dat zelfs wenselijk is. Het is een brandend actuele vraag. Nooit hadden we meer objecten om verslaafd aan te raken dan nu. Hoe kunnen we dan vermijden eraan toe te geven? Heeft dat trouwens wel zin? Wat voor repercussies heeft dat, wanneer iemand zich jarenlang moet 'inhouden'?
'The Radleys' is heel vlot geschreven en kan makkelijk onderbroken worden, want het heeft korte hoofdstukken. Toch doe je dat meestal niet, want je wil gewoon vooruit...
En het einde? Ik kan me best verzoenen met het einde, hoewel het best wat minder braaf had gemogen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten