Dimitri Verhulst is een vaste waarde geworden in het Vlaamse literaire landschap. Zijn romans zijn meestal dun, lezen heel vlot en hanteren een soort Vlaamse tussentaal die meestal als 'sappig' wordt omschreven. 'De laatkomer' is geen uitzondering. Na een tweetal uurtjes lezen had ik de avonturen van de gepensioneerde Désiré uit.
Wil dat zeggen dat Verhulst een soort eenheidsworst is beginnen schrijven? Toch niet. Désiré Cordier is een bejaarde man die veinst dat hij dementeert, in de hoop op die manier verlost te raken van zijn Xanthippe en onder het motto 'beter laat dan nooit' de boel nog één keer goed op stelten te zetten voor hij voorgoed de strijdbijl begraaft.
Het is een originele gedachte die de schrijver in staat stelt om heel wat schone schijn te ontmaskeren. Grappig, maar tegelijk ook een beetje wrang, zoals ook het hoofdpersonage moet vaststellen wanneer iedereen hem meer en meer als een onmondig kind gaat beschouwen. Zelf gezocht, natuurlijk, en het is natuurlijk de vraag of je dat ook wilt blijven volhouden.
'De Laatkomer' mag misschien een dun boekje zijn, het zit vol pittoreske beschrijvingen die associaties aan 'De helaasheid der dingen' oproepen, kleurrijke en tegelijk herkenbare personages, de nodige diepgang en een niet zo voorspelbaar einde. Meer moet dat niet zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten