Kimberly Pauley, Sucks to be me

De cover schreeuwt het al uit: dit boek is voor tienermeisjes. Technisch gezien moet ik dit boek dus links laten liggen. Onzin, natuurlijk, zolang ik er maar niet van uit ga dat ik van dit boek op dezelfde manier zal kunnen genieten als van een Verhelst, Verhulst, een Barnes of een Murakami. En ja, het gaat over shoppen, over 'prom', over populair zijn, alle tienerclichés op een rijtje.

Mina moet een keuze maken. Haar ouders zijn blijkbaar... vampieren! Niet de mensenverslindende, lookschuwende wezens zoals Bram Stoker ze beschreef, maar wel sterke wezens die af en toe bloed drinken en vooral zo goed als eeuwig blijven leven. Pauley heeft zo goed als al het onaantrekkelijke vakkundig weggefileerd. Mina's beslissing lijkt dan ook voor de hand te liggen, maar hoe moet dat dan met haar beste vriendin Serena, of met Nathan, de hunk voor wie ze als een baksteen lijkt te vallen? 

'Sucks to be me' is niet geschreven om veel bij na te denken en tegelijk zit het toch verduiveld knap in elkaar. Grotendeels voorspelbaar, dat wel, maar dat kan de pret niet drukken. De grote vraagstukken uit het boek zijn die waar de meeste tieners mee worstelen: vriendschap, liefde, familie en hoe die drie belangrijke pijlers in evenwicht te brengen en houden. 

Ga ik onmiddellijk naar de bibliotheek rennen om het volledige oeuvre van Kimberly Pauley te verslinden? Ik dacht het niet. Dit was trouwens haar debuut uit 2008, dus ik betwijfel of er intussen zo waanzinnig veel titels zijn bijgekomen. Dat neemt allemaal niet weg dat 'Sucks to be me' een luchtig tussendoortje is waarvan ik best wel heb genoten, vampieren of niet.