Eigenlijk zou ik 'We zijn water' al meteen opnieuw moeten lezen, zodat ik alle puzzelstukjes wat beter in elkaar kan passen. Carmien Michels' debuut leest als een legpuzzel, maar dan wel in 3D. Maar liefst zeven personages verdelen de hoofdrol en allemaal lijken ze verbonden met Sue.
Het boek is knap geschreven, daarover bestaat geen twijfel, en het is bijzonder origineel. De manier waarop Carmien Michels je laat geloven dat Rolf de arkbouwer erin zal slagen om een lesbische vrouw te overtuigen met hem in zee te gaan, of de observaties die café-uitbaatster Joseeke weet te maken, ze leiden je binnen in werelden die vreemd vertrouwd en toch net iets anders aanvoelen. Merkwaardig ook hoe de auteur een spanning weet op te wekken die onder het aardoppervlak naderbij sluipt en het leven van de mensen in het boek omgooit.
Helemaal ontward heb ik het literaire kluwen nog niet en ergens is het jammer dat je geregeld eens moet terugbladeren, want wie was Elena nu ook al weer, of hoe heette die vrouw die haar man vermoord had?
Juist, nog eens herlezen dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten