De nieuwste Murakami heeft zijn start niet gemist. Alleen al van de originele Japanse versie gingen er duizenden exemplaren over de toonbank en ook in ons land verkocht het boek goed. Hapklare kost serveert de auteur nochtans niet. Vaak gaan zijn romans over loodzware thema's als verveling, depressie en het gebrek aan een doel in het leven.
Met deze recentste leek het niet anders. Tsukuru leeft enkele weken in het niemandsland tussen leven en dood, nadat hij schijnbaar zonder reden uit een groep van vijf hechte vrienden wordt gezet. Pas wanneer zijn nieuwe vriendin Sala Kimoto erop aandringt, gaat hij de confrontatie met zijn verleden echt aan... maar is hij dan al niet veel te laat?
In tegenstelling tot wat de titel laat vermoeden, is 'De kleurloze' een boek met een opvallende en kleurrijke kaft. Te opvallend eigenlijk, voor wie gewoon raakte aan de sobere kaften van zijn andere boeken. Zelfs de bladzijden zijn speciaal: samen hebben ze de vorm van een rasp.
Inhoudelijk kent het boek enerzijds wel het soort bevreemding dat Murakami's werk kenmerkt, al verdwijnen er geen olifanten, zijn er geen liften naar een andere wereld en worden er geen zussen door de tv geteleporteerd. De vragen in deze roman zijn realistischer, maar daarom niet minder dwingend. Je vraagt je samen met Tsukuru af wat de waarde van vriendschap kan zijn, of de ware liefde wel bestaat en hoe vergankelijk ze al dan niet is, of het verleden kan herhaald of zelfs veranderd worden... Grote vragen met meerkeuzeantwoorden, maar zonder verbetersleutel.
Heb ik dit boek graag gelezen? Ja. Zeker weten. En toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten. Op het gevaar af te veel te verklappen: er mocht meer Sala in, meer Eri en meer Yuzu. Je krijgt met andere woorden vooral de mannelijke kijk op de zaak, terwijl de vrouwelijke visie minstens even boeiend lijkt.
Dat alles is maar een verzuchting in de marge. 'De kleurloze' is geschreven met een vanzelfsprekende vlotheid waar veel schrijvers een arm en een been voor over zouden hebben, terwijl het toch diep genoeg duikt om de lezer te laten onderdompelen in zichzelf. Kleurloos? Misschien. Maar in elk geval zeer mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten