De albumcovers van de reeks 'Arctica' zijn pareltjes: een opvallend voertuig in volle vaart, een uitgestrekt landschap, snelheid, actie. Ze laten je fantaseren, maar verklappen bitter weinig. Ze horen samen, qua vormgeving en qua kleuren: veel zwart en donkerblauw, met centraal het meeste licht. Het lijkt een kille wereld.
Hoofdfiguur Dakota probeert in één van de koudste delen van die wereld wat warmte te brengen, zelfs wanneer dat offers vraagt. Per toeval ontdekt hij een vreemdsoortige capsule, waarin een kind dat tienduizend jaar geleden al leefde de tijd trotseerde. Naar school gaan hoeft niet, want de slimme blauwharige leert ontzagwekkend snel. Dat is ook nodig, want hele mogendheden zitten achter haar aan. Dakota en Mismy treden op als engelbewaarders, met wisselend succes...
Een hele tijd geleden al las ik deel drie en vier, daarna één, twee, drie en vier, en gisteren pas de zes tot nu toe verschenen delen na elkaar. Dat opfrissen was geen overbodige luxe, want het scenario zit best vernuftig in elkaar. Bovendien let je bij het herlezen op details die je de eerste keer over het hoofd ziet. Het meesje dat Mismy blijft volgen gaat volgens mij nog een belangrijke rol spelen in de komende albums. Het fladdert al te lang mee om vrijblijvend te zijn.
De reeks maakt gebruik van heel wat populaire trucs, daar wil ik heel eerlijk in zijn: opvallende, niet onknappe verschijningen, exotische locaties, ongewone gebeurtenissen... Erg realistisch is het niet. Het avontuur staat voorop, maar dat is nu net wat je verwacht. Goed, er zijn Grote Thema's die een rol spelen: gebrek aan drinkbaar water, of overbevolking, bijvoorbeeld, maar de actie houdt de aandacht gevangen.
Zijn dit de beste stripverhalen ooit? Vast niet, maar ze zijn bijzonder onderhoudend en zelfs een tikkeltje verslavend. Waar blijft dat zevende deel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten