Het heeft lang, heel lang geduurd voor ik durfde te beginnen aan 'de eenzaamheid van de priemgetallen'. Waarom? Geen idee. Omdat je onrealistisch hoge verwachtingen hebt van een boek dat iedereen de hemel in prijst? Omdat ik bij dat soort boeken net automatisch heel kritisch word? Omwille van het thema, de onmogelijke liefde?
Feit is dat ik Giordano's debuutroman in een paar dagen helemaal uit heb. In de auto, op de trein, 's avonds nog een stukje in bed, eenmaal het begin door las 'De eenzaamheid van de priemgetallen' bijzonder vlot. Maar wat een intriest verhaal! De wreedheid van kinderen, volwassenen, van het leven zelf, speelt de hoofdrol, meer nog dan Alice of Mattia, die tegen beter weten in een bestaan proberen uit te bouwen.
Vrolijk word je van dit boek niet, mooi is het wel, met boeiende personages, treffende metaforen en een pakkende plot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten