Amélie Nothomb, De hongerheldin

Weinig boeken lees ik in één keer helemaal uit. De schrijfster bij wie dat me het beste lukt is zonder twijfel Amélie Nothomb. Haar boeken zijn dun, dat is waar, maar haar manier van vertellen zo achteloos dwingend, haar inzichten zo grappig en scherpzinnig tegelijk, dat je wel moet meegesleurd worden: 

"Op een dag vertrouwde ik haar in een vlaag van passie de verschrikkelijke waarheid toe: 'Weet je, ik ben Belgisch.' Marie gaf me toen een overtuigend bewijs van haar vriendschap. Op gedempte toon verklaarde ze: 'Ik zal het tegen niemand zeggen.'"

'De hongerheldin' is een autobiografisch boek over haar kindertijd als dochter van een diplomaat. Ze woont afwisselend in Japan, China, de VS, Bangladesh en Laos, om uiteindelijk in België te belanden. Rode draad in het verhaal is Amélies honger, ruim te interpreteren, en hoe dat gevoel het leven van mensen over de hele wereld bepaalt.

Dit boek is niet zo pakkend als pakweg 'Antichrista', maar niettemin fascinerend omwille van haar ongewone kindertijd. Leg het naast 'Met angst en beven' of 'De verloofde van Sado' en je krijgt een intrigerend beeld van een intelligente vrouw die fantastisch goed kan schrijven.