The Hunger Games, dacht ik. De zoveelste tienertrilogie die wordt opgeklopt en de hemel in wordt geprezen. 'Divergent' vertoont parallellen met de eerste en is een populaire jongerenfilm, daar valt niet aan te tornen. Gelukkig slaagde het boek er hoofdstuk per hoofdstuk ook in mijn vooroordelen opzij te schuiven.
Goed, de basisingrediënten zijn er: een knappe zestienjarige op een sleutelmoment in haar leven, een initiatieritueel, verschillende groepen waartoe je al dan niet behoort, een ontluikende liefde. Tot daar is alles redelijk voorspelbaar.
Waarom ik het boek toch de moeite vond? Omdat alles lijkt te kloppen, omdat je zo intens meeleeft met Tris, ondanks het soms bijna melige. Omdat de maatschappij die Roth oproept sterk lijkt op de onze, omdat ze daar interessante vragen bij stelt. Omdat het lekker weg leest, zelfs al is het dus inderdaad bij momenten voorspelbaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten