"Quousque tandem..." Deze gevleugelde Latijnse woorden uit Cicero's eerste Catilinarische redevoering zijn me op de een of andere manier altijd bijgebleven uit mijn humaniorastudies. Wat Cicero tegen Catilina had, of zelfs maar bij benadering in welke periode ik het tweetal had moeten situeren, ik had moeten gokken. Het is dan ook al een hele tijd geleden dat ik me in de studie van de klassieke oudheid verdiepte.
'Imperium' beschrijft de spectaculaire blitzcarrière van Marcus Tullius Cicero tegen de achtergrond van een snel veranderend Rome. De democratische republiek vertoont meer en meer barstjes en scheuren. Niet toevallig verschijnt tegen het einde van het verhaal een zekere Gaius Julius Caesar ten tonele... Meer nog dan over een van beide heren, gaat het verhaal over de macht in het oude Rome en hoe vluchtig ze is.
Verteller van dienst is Tiro, een slaaf, maar in de eerste plaats de secretaris van de beroemde advocaat. Zijn verhaal start weinig uitnodigend met een stortvloed aan namen, maar wanneer die eenmaal gestalte krijgen en tot leven komen, lijkt de Romeinse politieke wereld even te herrijzen en toont ze verdacht veel gelijkenissen met de huidige.
Dat is tegelijk ook waar ik me in 'Imperium' aan ergerde: al dat politieke gekonkelfoes: brr! Een alternatief is er niet: de machtsstrijd beïnvloedt het leven van de burgers in grote mate, zowel toen als nu. Het is dan ook beangstigend te zien dat Cicero, die gelooft in de democratie maar ook ambitieus zijn carrière wil uitbouwen, geen andere keuze heeft dan zijn idealen één voor één op te bergen. Zijn overwinning mag nog zo spectaculair zijn, hij betaalt er een hoge prijs voor.
Heb ik 'Imperium' graag gelezen? Ja. De inspanningen van Robert Harris om dat verre verleden tot op het bot uit te pluizen en het oude Rome weer tot leven te roepen zijn impressionant. Af en toe had ik het wel even gehad en mocht het verhaal wat mij betreft wat vroeger zijn gestopt, maar telkens bracht één of andere gebeurtenis alles weer in een stroomversnelling en las ik geboeid voort. Je zou kunnen beweren dat Harris de verhaalstof maar voor het grijpen had, maar het boeiend formuleren ervan is een kunst op zich.
Dat betekent niet dat ik me meteen ook op 'Lustrum' (het vervolg) of andere romans van de Amerikaanse auteur wil storten. Daarvoor was dit boek me te veel een (weliswaar boeiende) geschiedenisles. Laat er maar eerst wat tijd over gaan...
Quousque tandem? We zullen wel zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten