Het is lang geleden dat ik nog eens een boek met dikke tegenzin doorploegd heb. 'Han & Eva' heet het (on)ding, het telt gelukkig (net) geen tweehonderd bladzijden en is bijeengezet in een tamelijk groot lettertype. Een boek dat ik in een paar uur zou kunnen uitlezen heeft me een kleine drie weken beziggehouden, maar dan vooral omdat ik de motivatie miste erin voort te lezen.
Een boek niet helemaal uitlezen doe ik zelden en dus sleepte ik me ook door deze draak. Het concept was nochtans niet zo vreselijk: twee volwassenen met al wat stukgelopen relaties achter de kiezen spelen op safe en sturen elkaar wat e-mails met verhalen, zodat ze elkaar gaandeweg wat beter leren kennen. Alleen is het een en ander zo artificieel en klungelig uitgevoerd dat het weinig aanzet tot doorlezen.
Wat me het meeste ergerde waren de gênante details die vooral hij al vanaf de eerste mail in zijn verhalen stopte. Verhalen over zijn vrouw die hem op een triootje trakteerde, bijvoorbeeld. Wat wil hij bereiken? Dat Eva meteen gaat lopen? Of dat ze zegt: 'Lekker! Wil ik ook! Bij jou of bij mij? Wie nodigen we uit?' Ik denk niet dat ik overdreven preuts ben, maar hier krijg ik jeuk van... en het gaat zo het hele boek door.
Nog iets wat me vreselijk stoorde is dat er geen degelijke structuur in het verhaal steekt. Ja, ze ontmoeten elkaar uiteindelijk en ja, er zit zelfs een min of meer verrassende wending in die ontknoping, maar als je het hele boek bekijkt, dan zie je weinig meer dan een verzameling verhaaltjes en ideetjes die de ene keer al wat handiger of onhandiger aan elkaar werden gezet. Sommige zijn boeiend (de begrafenis van Eva's vader), de meeste te kort of bij de haren getrokken.
'Han & Eva' is naar het schijnt echt gebeurd en ik gun het hen van harte, maar een boeiend boek is het voor mij niet geworden. Ander en beter...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten