De tijd die ik gebruik om blogberichten te schrijven kan ik niet benutten om te lezen. Die droge vaststelling maakte ik de voorbije twee weken heel geregeld. Om dus maar te zeggen dat ik nog heel wat leeservaringen te bespreken heb...
Kristien Dieltiens ken ik sinds haar magistrale boek 'De moedervlek' gepubliceerd werd, nu toch al zeker meer dan tien jaar geleden. Andere titels konden me dan weer iets minder boeiend, dus was het een beetje afwachten wat ik van het 'Kelderkind' zou vinden. Dat boek, haar vijftigste, werd overstelpt met prijzen en superlatieven en dus moest het er vroeg of laat eens van komen...
'Kelderkind' is een pak dikker dan wat ik gewoon ben, maar de bijna vijfhonderd bladzijden draaien wel snel om. Manfred en Kaspar, de twee hoofdpersonen, vertellen om de beurt hun deel van het verhaal, ook wanneer die delen, zoals je wel kon verwachten, netjes samenschuiven.
Merkwaardig genoeg vond ik het mysterie rond Kaspar, een wereldvreemde jongen die jarenlang opgesloten werd, een pak minder interessant dan het relaas van Manfred, een man die om zijn hazenlip door iedereen gemeden werd. Over Kaspar zelf kom je eigenlijk zelfs opvallend weinig te weten, ook al vertelt hij bijna alles wat hij weet. Het kan het mysterie rond de historische Kaspar Hauser alleen versterken.
Je moet het Kristien Dieltiens nageven dat ze zich uitstekend gedocumenteerd heeft over de hele zaak en de bijhorende historische achtergronden. Het boeiendst vond ik de vele verhalen en het bijgeloof van Manfred en zijn moeder en het feit dat ze zo'n intense strijd voerden tegen von Berger, een strijd met een ontstellende ontknoping.
'Kelderkind' kon me genoeg aanspreken om het in enkele dagen uit te hebben, maar kroop nooit helemaal onder mijn huid. Daarvoor kon ik me waarschijnlijk te weinig identificeren met vooral Kaspar, maar dat zei ik al...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten