Een blind meisje en een Afrikaanse frontsoldaat. Het is een ongewone combinatie die wenkbrauwen doet fronsen, hoofden doet draaien en tongen doet fluisteren. Het is het verhaal van een vriendschap tegen de achtergrond van de Eerste Wereldoorlog.
Aline Sax bedankt achteraan het boek de Ilse die haar leerde 'niet te zien'. Nergens zegt ze dat het meisje blind is. Dat is ook net de kracht van het verhaal: met weinig woorden kan de schrijfster heel veel zeggen. Het meisje krijgt geen naam, de soldaat ook niet. Je weet dat ze blind is door het tellen van de stappen, door haar aandacht voor geuren, door wat ze niet kan.
De schilderijen van Ann De Bode geven het boekje de donkere ondertoon mee die uit het racisme en de gruwel van de oorlog opdoemt. De pagina's zijn afwisselend wit en donkerbruin, aan het einde donkergroen. Sober en mooi. Net als het verhaal zelf.
Hanna en Jolien lezen het voor de Kinder- en Jeugdjury. Het zal niet winnen. Daarvoor is het te eenvoudig, te weinig spectaculair. Maar ik hoop dat ze er toch van zullen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten