'Dertig dagen' gaat over goedheid. Dat heeft de auteur gisteravond zelf verteld toen ze te gast was in de Boekuil. Ze zei ook dat het haar meest muzikale boek tot nu toe was, ritmisch ook. Het gaat over Alphonse, een Senegalees die met zijn vrouw Kat vanuit Brussel naar de Westhoek verhuisde, een streek die volgens Kat vooral de dood in leven houdt.
Zelf is Alphonse heel levenslustig en 'te goed voor deze wereld'. Overal waar hij gaat schilderen of behangen vertellen mensen hem hun problemen, alsof ze op hem hebben zitten wachten. Daar moeten problemen van komen, of toch niet?
'Vissen redden', Verbekes vorige roman, heb ik heel wat minder graag gelezen. Misschien ligt het aan het hoofdpersonage, het 'fotonegatief' van Alphonse Bahji. Net als veel nevenpersonages hou ik wel van zijn positieve manier om in het leven te staan, zonder blind te zijn voor wat er zoal fout gaat. Zijn relatie met Kat is er een om jaloers op te zijn, ook al gaat het niet altijd over rozen.
Annelies Verbeke las in de Boekuil drie fragmenten voor: het begin, een stukje bij de ruziënde buren en het begin van het erotisch verhaal dat ze voor Humo schreef en in het boek verwerkte. Op die manier 'herlas' ik enkele pagina's en kon ik nog eens opnieuw genieten van de subtiele finesse die van de bladzijden spat. Mooi is een understatement
Geen opmerkingen:
Een reactie posten