Drie posts op het forum van de Gouden Boekenuil over deze aaneenrijging van essays en recensies:
Een vijftigtal bladzijden heb ik intussen gelezen van deze 'Vechtmemoires'. Ik heb geleerd Grunbergs romans op een andere manier te bekijken. ('Het bestand' heb ik net uit. Het verscheen na 'Vechtmemoires' en het is interessant om te zien hoe de analyse van De Vries er deels wel, maar deels ook niet op van toepassing is.) De uiteenzetting over ironie en hipsters vond ik heel wat minder beklijvend. Wel mooi vond ik de openingstekst: jeugdherinneringen over een wildebras, een fanatiek vechtersbaasje. Mijn voorlopig oordeel? Het kan nog alle kanten uit met deze bundel. Enerzijds heb ik geregeld het gevoel dat de auteur graag uitpakt met zijn eruditie, anderzijds geniet ik ook van de ongewone en intelligente andere kijk op om het even wat. Hopelijk wint de fascinatie het van de irritatie.
(als reactie op een andere lezer): Veel mensen zullen het oneens zijn met me, maar ik vond het wel de moeite om de verwijzingen en het af en toe wat pedante toontje erbij te nemen. De auteur heeft een heel uitgesproken mening, maar hij weet die ook treffend te verwoorden. Ook heb ik niet het gevoel dat hij echt wil 'uitpakken' met zijn belezenheid, maar dat hij nu eenmaal veel gezien en gelezen heeft en dat allemaal in zijn verhaal wil betrekken. Hopelijk valt het uiteindelijk toch mee...
'Vechtmemoires' is het tweede boek dat ik uit heb. Eerlijk gezegd had ik vooraf nogal lage verwachtingen. Wat zou het mij interesseren wat de auteur vond van een tv-serie die ik nooit gezien heb, van een politicus over wie ik amper iets weet of een schrijver wiens boeken me al werden aangeraden maar van wie ik nog nooit iets las? Net daarin slaagt Joost de Vries: boeiende ideeën brengen naar aanleiding van culturele fenomenen, op een manier die tot nadenken stemt, in een stijl die vlotheid en een treffende verwoording perfect combineert. Hij neemt daarbij geen blad voor de mond, maar is dat niet net een uitstekende eigenschap voor een criticus? Of hij daarmee ook de Gouden Boekenuil voor de tweede keer wint? Even scrollen langs de sterren die al werden uitgedeeld door de Lezersjury doet het tegendeel vermoeden. Voor mij mag het, want ook al hoef ik het niet met de Vries eens te zijn, hij heeft me op een andere manier doen kijken naar en nadenken over authenticiteit, feminisme, literatuur, ja zelfs over zin geven aan je leven. Ik begrijp de negatieve reacties. De eenheid in het boek laat zich niet makkelijk vinden, maar zit volgens mij in het thema van het boek: hoe gaan we om met het gevecht dat leven heet. Gaan we er voluit voor, ook al betekent het dat we, zoals in de re-enactment van Waterloo meteen in het stof bijten, of blijven we, zoals veel van de personages uit de werken die de auteur bespreekt, aan de kant blijven staan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten