Zelfs geen ballenjongens zijn we. De sterren katapulteren ons van het ene naar het andere tennisvak. Wij krijgen de slagen en de impact, ook al lijken we tussendoor te zweven.
Maandags moet ik vaak een halfuurtje wachten tussen twee muzieklessen van dochters door. Gelukkig is er een bib aan de overzijde van de straat en ga ik daar af en toe wat tijdverdrijf halen.
Stephen Fry is geen onbekende, natuurlijk, ook al had ik nooit eerder een boek van hem gelezen. Van tv kende ik hem ook al niet echt, al moet ik hem daar wel al eens hebben gezien. Het best ken ik hem van de boeiende tv-reeks over taal, die ik op dvd heb liggen (en waarvan de naam me zo meteen wel te binnen schiet maar nu even niet).
Uitgelezen heb ik de sterrentennisballen nog niet, maar halverwege ben ik wel al zeker van het volgende: sublieme stijl, frisse ideeën, toch ook volop actie... Ik ben nu al helemaal verkocht.
Ned en Portia zijn ontzettend verliefd op elkaar, maar het noodlot slaat toe wanneer skipper Paddy Ned een brief meegeeft en Ashley zijn 'vriend' een jaloerse hak wil zetten door hem te laten oppakken omwille van drugsbezit. Die drugs, daar liggen de cops niet wakker van; de explosieve inhoud van de brief daarentegen... Ned wordt ondergebracht in een soort van psychiatrische vergeetput, waar hij Babe leert kennen, een wijze oudere man die hem de regels van het schaken bijbrengt, maar hem vooral toont hoe hij zichzelf kan terugvinden na de hersenspoeling die hij had moeten ondergaan.
De tweede helft wordt het verhaal op zijn kop gezet. Actie en geweld krijgen de overhand en ik ben er nog niet helemaal uit of ik daar blij mee ben of net niet. Tegelijk is het nog altijd wel fantastisch goed geschreven, zowel qua taal als qua plot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten