Retrofuturistisch. De term vond ik in een recensie van het eerste album; het begrip had me toen al lang in de ban.
Stripverhalen vind ik pas geslaagd wanneer ze én mooie plaatjes brengen én een boeiend scenario neerzetten. Weinig reeksen voldoen aan dit dubbel criterium, maar Nico slaagt met brio voor allebei.
Met de prachtige, retrofuturistische tekenstijl dus. Het verhaal speelt zich hoofdzakelijk af in de jaren zestig, tijdens de Koude Oorlog. De wereld van toen wordt aangevuld met hypermoderne voertuigen die zo uit hedendaagse sf-films of strips afkomstig lijken.
Zelden slaag ik erin om een spionageverhaal volledig uit te zitten. De plot is te ingewikkeld en ik ben het begin al vergeten voor ik aan het midden ben. Niet zo bij Nico. Het is duidelijk, maar daarom nog niet altijd voorspelbaar wie waarbij hoort. Geloofwaardig is het allemaal niet, maar dat is ook niet wat je van deze reeks verwacht.
De drie Nico-albums die tot nu toe verschenen heb ik in één tijdloos moment uitgelezen. Waar blijft nummer vier?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten