Een van de meest succesvolle fantasystripreeksen is ongetwijfeld Lanfeust van Troy, over een held met superkrachten in een sterrenstelsel waar het meest onooglijke wezen een speciale gave heeft. Verhaalstof genoeg, want naast de hoofdreeks loopt al een tijdje de 'Trollen van Troy' en de vervolgreeks 'Lanfeust van de sterren'. Niet slecht dus, dat in dat eindeloze universum het verhaal van Cixi beperkt is tot een afgebakend geheel van drie albums.
Cixi is sexy, maar heeft een rotkarakter. Ze is belust op macht en heeft niet altijd evenveel last van scrupules. In het eerste album komt ze terecht bij een groepje vrouwelijke zeerovers. Ze weet er haar plaats te veroveren, maar kan niet ankeren op zee en besluit naar Eckmül te trekken, in de hoop er 'haar' Lanfeust te vinden. De stad is echter in de handen gevallen van de oppermachtige Thanos. Ook goed, denkt ze, Thanos dan maar...
Over de inhoud wil ik nog niet te veel verklappen. Scenarist Christophe Arleston weet zoals altijd voldoende verrassingen in te bouwen. Knap ook dat hij deze trilogie volledig heeft 'ingeschoven' in het oorspronkelijke Lanfeustverhaal. Toegegeven, hij kan bij momenten heel sexistisch zijn, al doet hij tegelijk veel moeite om geëmancipeerd uit de hoek te komen. Het is het soort dubbelheid dat me ook overvalt wanneer ik lees over acties van Femen.
De tekeningen van Olivier Vatine zijn iets minder scherp dan die van de hoofdreeks, maar de dynamiek en het enthousiasme maken veel goed.
Langer dan drie albums hoefde dit voor mij niet te duren, maar ik heb ze wel in één sessie na elkaar uitgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten