Voor zover ik heb kunnen nagaan was 'Will Grayson, Will Grayson' het enige boek van John Green dat ik nog niet gelezen had. Hij schreef het samen met David Levithan, een andere Amerikaanse young adult writer van wie ik *blush* nog nooit gehoord heb, maar die vrij belangrijk schijnt te zijn (volgens de flaptekst).
Het boek heeft een afschuwelijk lelijke cover. Die schreeuwerige fluokleuren. Die blinkende letters. Yuk! Het verhaal is gelukkig heel wat aantrekkelijker.
Will Grayson komt tweemaal in de titel voor, volgens de auteurs omdat ze hun redacteur wilden overtuigen om haar kindje zo te noemen, maar natuurlijk ook omdat het de naam is van twee hoofdpersonages. Niet 'de' twee hoofdpersonages, want dan ga je aan Tiny voorbij en laat dat nu iemand zijn aan wie je niet voorbij kunt. Niet als personage in dit boek en niet fysiek, want zijn personage is groot en kloek gebouwd.
Will Grayson 1 en 2 dus. Dat kan verwarrend worden, maar typografie doet soms wonderen. De een schrijft gebruikt hoofdletters, de andere niet. Probleem opgelost. Behalve dan dat deze twee heren, die elkaar aanvankelijk niet kennen, ook met elkaar verbonden moeten worden. Ze zijn allebei namelijk 'vriend van Tiny Cooper', maar beiden op een totaal verschillende manier.
Dat is meteen ook waar het hele boek rond draait. Tiny is een opvallende verschijning, niet alleen door zijn gestalte. Hoe vind je je positie tegenover zo een indrukwekkende verschijning? Kom je zelf in de schaduw te staan? Word je mee in de spotlights gedwongen? Beide Graysons worstelen op hun manier met die vraag.
Ik zal eerlijk zijn, zoals de eerste Will Grayson dat ook vijf minuten lang tegenover Jane probeert. Dit is niet de beste John Green die ik ooit las. Daarvoor is het happy end een beetje te kunstmatig. Daarvoor zijn de personages van Maura, Will Grayson 2, Gray en Gideon te weinig uitgewerkt. Daarvoor lijkt het boek te veel geconstrueerd.
Daar staat natuurlijk tegenover dat ik alleen nog maar goede en supergoede John Greens las. 'Will Grayson, Will Grayson' is geen Supergreen, maar nog altijd wel een boeiend boek, met spetterende dialogen, doorleefde emoties, schatermomenten en een aantal situaties die compleet over de top zijn.
Graag had ik ook geweten hoe dat in zijn werk ging, dat schrijven met z'n tweeën. In het begin lijkt het evident: Green schreef het eerste hoofdstuk en Levithan het tweede. Dat lijkt duidelijk af te lezen uit de verschillende stijl van de twee Wills. Gelukkig voor het boek maar jammer voor mij vervaagt dat verschil vrij snel en lijkt het alsof beide schrijvers een gezamenlijke stijl ontwikkeld hebben. No complaints there...
Jammer dus dat je niet te weten komt wie Maura echt is, wat er tussen Will II en zijn vader fout liep, hoe Gray erin slaagde een geloofwaardige Will I neer te zetten of hoe Will II het leven van Gideon veranderde. Niet getreurd, want het boek telt nu al 275 (kleine) lettertjes en ik heb liever een volgend deel dan een exemplaar dat dubbel zo dik is... en nu maar hopen dat er snel een volgend exemplaar van de hand van John Green verschijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten