Om de een of andere vreemde reden las ik dit tweede deel van de Agoratrilogie voor het eerste, heel wat maanden geleden al. Toen schreef ik al een bespreking. Nu ik eindelijk ook het begin van dit epische verhaal gelezen heb, werd het tijd om ook het verslag van deel twee online te zwieren. Bij deze:
"Wie dacht dat fantasyverhalen alleen over oppervlakkige vampierenromances kunnen gaan, heeft nooit de reis naar Agora gemaakt.
Na een uit de hand gelopen ruzie komen Mark en Lily in het vredig ogende dorpje Aecer in het land Giseth terecht, waar de inwoners hen opvallend vriendelijk en gastvrij ontvangen. Omdat Lily's been een lange revalidatie tegemoet gaat, heeft het tweetal ruim de tijd om het dorp uitvoerig te verkennen. Terwijl Lily helemaal gewonnen lijkt voor het wat naïeve groepsgevoel dat de Gisethi bijeenhoudt, stelt Mark de meer kritische vragen. Een confrontatie kan niet uitblijven, maar ze is ingrijpender dan wie dan ook had verwacht.
'Children of the Lost' is het tweede deel van de Agoratrilogie en zonder het eerste deel te hebben gelezen, was ik aanvankelijk even verdwaald als Lily en Mark, maar Whitley weet zijn informatie zo precies te doseren dat je wel moet volgen. Alles begrijpen is ook voor de twee hoofdpersonages niet meer dan een nobel streefdoel, maar zowel lezers als personages leren zoveel bij dat het boek voorbijraast als een orkaan. Snel, maar ook bijzonder destructief. Tegelijk is het ook verrassend diepgaand en legt het, zoals alle degelijke fantasyverhalen (niet de rommel), heel wat kritisch-filosofische linken naar de wereld en het denken van het hier en nu.
Agora en Aecer staan duidelijk tegenover elkaar in wat de confrontatie stad-platteland lijkt, maar veel verder en genuanceerder blijkt. Ook individueel versus collectief speelt mee, met ondermeer een virtuose toepassing van Girards 'zondebokmechanisme'.
David Whitley maakt niet de fout voor één zijde te kiezen. Noch een individualistische, op macht en geld beluste, noch een collectieve samenleving biedt een solide houvast voor de angstige inwoners.
Net die angst en hoe ermee om te gaan is het centrale gegeven van 'Children of the Lost'. Zijn we blind voor de waarheid en sussen we onszelf met zoethoudertjes en entertainment, of gaan we explosief de confrontatie met onze nachtmerries aan, op zoek naar 'waarheid', hoe lelijk die er ook mag uitzien?
'Children of the Lost' is onmiskenbaar een fantasyboek: magisch, vol actie en af en toe te heroïsch om waar te zijn, maar het is bovenal verschrikkelijk ingenieus uitgewerkt, spannend als echte nachtmerries en bovendien confronterend in zijn zoektocht naar het antwoord op enkele grote levensvragen.
Een derde deel? Ik had hem al besteld als dat kon."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten