Het eerste album uit de Frankareeks is een stukje jeugdsentiment. Vage herinneringen aan het tienertijdschrift Top, waarin telkens één pagina verscheen, rijgen zich aaneen tijdens het lezen. Hoe zat dat weer allemaal, met die grammofoonplaat, het harnas, de kruisboog, het vliegtuig, de revolutie?
Nu ik het album na al die jaren herlees, valt op hoeveel aandacht de auteur heeft geschonken aan zowel beeld als tekst. Niets is toevallig, over alles is nagedacht. Dat maakt het ook nu nog de moeite waard. Voor de geloofwaardigheid van het scenario hoef je het niet te doen, al zit het wel knap in elkaar. Het leukste aan 'Het Misdaadmuseum' is de luchtige toon en de perfecte mix tussen spanning en humor.
Het kan een grote ontgoocheling zijn om verhalen die je in je jonge jaren goed vond te herlezen, maar dit Franka-album blijft aangenaam om lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten