Amper 140 bladzijden. Het laatste deel van de rood-wit-zwarte trilogie van de Finse auteur Salla Simukka is meteen ook het dunste.
Het grote mysterie voor Lumikki is wat er met haar zus gebeurde. Dat alleen was voldoende geweest om het drieluik in stijl af te sluiten. Volgens mij was het zelfs een beter verhaal geworden wanneer Simukka precies dat had gedaan. Nu lijkt het er teveel op dat ze het recept van de reeks moet volgen: er moet nog een thrillerelement in. Wat zullen we nemen? We hadden al een drugsverhaal en een sekte, laten we dit keer een stalker nemen.
Het nadeel van die aanpak is dat je aan het eind van het boek nog een heleboel gaten krijgt die de auteur met alle geweld wil opvullen, alsof ze schrik heeft van een open einde. Het is niet alleen geforceerd, alles wordt ook aan een rotvaart afgehaspeld. Als het maar eindigt, lijkt de boodschap. Was Simukka haar personages beu?
Niet alles is slecht aan dit boek. Hoe onnodig ook, de stalker is dreigend en mysterieus genoeg om het boek spannend te maken. De moeilijke liefdesrelaties van Lumikki voegen een ander soort spanning toe die minstens even boeiend is. En dan is er natuurlijk ook nog het verhaal van haar zus...
Ook qua stijl is 'Zwart als ebbenhout' naar mijn gevoel weer wat beter dan zijn voorganger. De citaten en perspectiefwissels hoeven niet echt voor mij. In plaats daarvan had ik het verhaal wat meer 'body' gegeven.
Wat het boek rechthoudt zijn de vlotte en toch poëtische schrijfstijl, de vaak onverwachte wendingen en de doorgedreven vormgeving. Volgende keer een dikker boek?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten