Waar Simukka in 'Spoorloos' en 'Een andere wereld' nog wat te nadrukkelijk met een Plan werkt, leest 'Rood als bloed' veel meer als een organisch geheel. Het planmatige is zeker niet weg. Alleen al het feit dat er nog een 'Wit als sneeuw' en 'Zwart als ebbenhout' volgen, zegt genoeg. Toch worden de sprookjesverwijzingen subtieler verweven dan in haar eerste boeken en krijgen de hoofdpersonages meer schakeringen dan de titels van de trilogie laat uitschijnen.
Het einde wordt op een kier gezet, terwijl dat niet hoefde: een open einde had het boek niet minder sterk gemaakt. Gelukkig wordt niet alles dichtgemetseld en -belangrijk- blijven er nog voldoende vragen over voor deel twee en drie, zonder dat de auteur al te afhankelijk blijft van dit eerste deel.
De bib had de drie delen staan. Ik weet wat doen de komende dagen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten