Een paar weken geleden ontmoette ik in de boekhandel een oma die een boek uit de Geronimoreeks wou kopen voor haar kleindochter. Omdat Hanna, mijn eigen boekenwormpje, zo goed als de hele reeks verorberd heeft, raakten we aan de praat.
Maar, voegde ik toe aan mijn Stiltonselectie, misschien leest ze ook wel graag iets helemaal anders? Ik gaf haar eerlijk toe dat ik de auteur van 'Heb geluk' zelf kende, maar dat stoorde haar niet. Een vluchtige blik op de achterflap en de illustraties van Riske Lemmens deden al genoeg: ze kocht beide boeken.
Nu heb ik het zelf ook eindelijk gelezen, dus als ik het nog eens aan iemand aanraad, zal het met wat meer kennis van zaken zijn, maar niet minstens even terecht. Jinke gaat een tijdje bij haar oma wonen, waar wonden makkelijker helen, waar ze de tijd krijgt om haar stem weer te vinden en haar verdriet een plaats te geven.
Subtiliteit is het sleutelwoord in dit verhaal. Daarom had het laatste hoofdstuk, waarin duidelijk wordt wat er precies is gebeurd, voor mij niet gehoeven. Niet dat het overbodig is: kinderen weten wel graag wat er aan de hand is.
Mijn boekenwormdochter heeft het boek nog niet gelezen, maar het ligt voor haar klaar. Benieuwd of ze het ook zo mooi zal vinden als ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten