donderdag 3 april 2014

Liesbeth Mende, Blauw

Neen, blauw is niet meteen mijn lievelingskleur. Toch trok Liesbeth Mendes jeugdroman met de gelijknamige titel meteen mijn aandacht. Door de opvallende lay-out en, jawel, het doorgedreven kleurgebruik: zelfs de randen van de bladzijden zijn volledig in het zelfde thema.

Nikki is al net zo 'bleu' als de kaft laat vermoeden. Stikjaloers is ze wanneer haar beste vriendin een relatie begint. Bovendien heeft ze een oogje op haar leerkracht aardrijkskunde. 

Binnenkijken in het hoofd van deze bakvis is niet meteen een pretje. Dat ze niet om kan met de nieuwe samenstelling van haar gezin is best te begrijpen. Makkelijk zal het niet zijn om er ineens een paar heel jonge broertjes en zusjes bij te hebben. Toch gaat Nikki wel heel ver om haar doelen te bereiken, ver genoeg om te vermoeden dat er iets grondig mis is met haar. 

De auteur laat haar lezers echter in het ongewisse. Is Nikki's gedrag het logische product van omgevingsfactoren of is er meer aan de hand? Voer voor psychologen, dus.

'Blauw' is heel vlot geschreven, wat je ook mag verwachten bij deze doelgroep. Het staat vol kleine, korte paragrafen over 'Ik' of 'Meneer G.' of 'Bert', 'School' of 'Thuis' en dan vergeet ik er waarschijnlijk nog een paar. De seizoenen structureren deze paragrafen nog wat meer.

Heb ik het graag gelezen? Bwa... Het staat wat ver van mijn bed. Ik vermoed dat Nikki ongeveer dertien is en dat is zowat de 'enige' leeftijd waar ik niet erg vertrouwd mee ben. Mendes' stijl is wel zeker oké, al blijft Nikki's wereld verre van aangenaam om in te vertoeven... 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten